Оё ту медонӣ, ки ту ғайритабиӣ ҳастӣ?
Вақте ки шумо Исои Масеҳро ҳамчун Парвардигор ва Наҷотдиҳандаи худ қабул мекунед, шумо махлуқоти нав мешавед. Шумо дар итоат инро бо тавба, таъмид тасдиқ мекунед ва пас аз Худованд атои Рӯҳи Муқаддасро металабед. Ин раванд ҳаёти ғайритабиии шуморо оғоз мекунад. Юҳанно 3:15 мегӯяд, ки ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, набояд ҳалок шавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад. Ҳамчун имондорон онҳо аз хатти тӯлонии одамони ғайритабиӣ бо эътимод ба Худо меоянд. Ҳама чиз дар атрофи онҳо ва дар атрофи онҳо хос, ғайриоддӣ ва аҷиб аст, (Ибр.11).
Худо хос, ғайриоддӣ ва аҷиб аст; аъмоли ӯ низ чунин аст. Амалҳои ӯ дар қавми худ, имондорон пайдо мешаванд. Ҳар як имони ҳақиқӣ хос, ғайриоддӣ ва аҷиб аст. Ин кори Рӯҳулқудс аст. Худо ғайриоддӣ аст. Ҳастӣ 1: 2-3-ро тасаввур кунед, ва Рӯҳи Худо бар рӯи об ҳаракат кард; ва Худо гуфт, ки бигзор нур бошад ва он ҷо нур буд. Дар Ҳас. 2: 7 ва Худованд Худо одамро аз ғубори замин ба вуҷуд овард ва ба сӯрохиҳои ӯ нафаси ҳаётро дамид; ва одам ба ҷони зинда табдил ёфт. Ин амалҳои ғайритабиии Худо мебошанд. Шумо мебинед, ки мо чӣ қадар ғайритабиӣ ҳастем, аммо дар тарҷума зуҳуроти воқеии ғайритабиӣ ба назар мерасад. Худо хоби сахтро бар сари Одам овард ва ӯ аз Одам қабурғае гирифт, то Ҳавворо модари тамоми мавҷудоти зинда гардонад. Ҳамаи ин амалҳои ғайриоддӣ, хоси ва аҷоиби Худо мебошанд. Худо ғайритабиӣ аст, Худо Рӯҳ аст.
Барои ғайритабиӣ будан, Рӯҳулқудси Худоро талаб мекунад. Худо чизҳоро бо рӯҳи ғайриоддӣ, яъне Рӯҳи Муқаддас, ба вуҷуд овардааст. Мардон ва занони Худо ғайритабиӣ зоҳир мекунанд, зеро Рӯҳулқудс дар онҳо ва ё дар Аҳди Қадим мавҷуд аст. Дар Ҳас. 2: 19-20 Одам тамоми махлуқоти зиндаро, ки Худо ба ӯ овардааст, номбар кард. Инро танҳо тавассути ғайритабиӣ, ҳикмат ва дониши Рӯҳи Муқаддас кардан мумкин аст. Аксари махлуқот то ҳол бо номи Одам онҳоро дар боғи Адан меноманд.
Ҳар он чизе, ки Ҳобил ва Ҳанӯх барои он ки Худо ӯро ба некӣ ёд кунад, аз ғайритабиӣ аст. Дар Ҳас. 4: 4 Ҳобил медонист, ки ба Худо бо роҳи ғайриоддӣ чӣ пешниҳод кунад. Ӯ ба Худо барраеро пешниҳод кард, ки барои омурзиши гуноҳ хун дошт. Ҳеҷ кас намедонист, ки дар бораи гуноҳ чӣ кор кунад, аммо Ҳобил дар бораи он чизҳое, ки барои Худованд барои ҳама синну сол мақбул аст, фавқултабии буд. Ин сояи хуни Исои Масеҳ буд. Қурбонии Ҳобил ба Худо писанд омад. Қобил ғайриоддӣ набуд, тавре ки қурбонии ӯ ва натиҷаи тамоми аъмолаш нишон дод. Рӯҳи Худо барои одамон ва ба одамони ғайритабиӣ илҳом мебахшад.
Ҳанӯх ба воситаи фавқултабиие, ки мо дар бораи он чизе намедонем, ба Худо писанд омад. Ӯ ба Худо чунон писанд омад, ки Худо ӯро ба осмон баргардонд ва маргро начашид. Ӯ ҳанӯз зинда аст ва мунтазири дигар имондорони ғайритабиӣ ба Исои Масеҳи Худованд аст. Пирамидаи бузург дар Миср дар бораи санаҳои пеш аз тӯфони Нӯҳ ва баъд аз он маълумоти зиёд дорад; исбот мекунад, ки пирамида аз тӯфон, ки ҷаҳони аввалро тоза кард, наҷот ёфт, ба истиснои онҳое, ки бо Нӯҳ наҷот ёфтанд. Акнун як лаҳза фикр кунед, ки Ҳанӯхро кӣ ба дунё овард ва падари Матушолаҳ кист; ва маънои Метусалаҳ? Маънои Мефусалаҳ дар кадом рӯз иҷро шуд? Ки ӯро Мефусалаҳ хонд, ӯ чӣ медонист, ки ба ӯ чунин ном диҳад. Мефуселаҳ соли обхезиро дар назар дорад.
Ҳанӯх шасту панҷсола буд (Ҳас. 5:21), вақте ки ӯ писараш Матушаларо ба дунё овард; ояти 22 ва гуфт: "Ва Ҳанӯх бо Худо кор мекард, ояти 24, ва ӯ набуд, зеро Худо ӯро гирифтааст." Худо Ҳанӯхро дар синни 365-солагӣ гирифт, вай ғайритабиӣ буд. Ҳанӯх муддати кӯтоҳе дар рӯи замин буд, дар муддати кӯтоҳе аз Худо розӣ шуд ва нубувватро дар санг, пирамида ва бо номи Матушола боқӣ гузошт. Ӯ бо ваҳй писарашро Матушалаҳ хонд. Худо ба Ҳанӯх иҷозат дод, ки доварӣ дар бораи обхезиро бубинад ва бидонад, ки соле, ки писараш Матушалаҳ мурд, обхезӣ хоҳад омад.
Ин як амали ғайриоддӣ аст, дар байни Худои табиӣ ва одамони фавқултабӣ. Худо ба Ҳанӯх иҷозат дод, ки дар бораи обхезӣ, бадбахтии одам дар рӯи замин ва бадӣ, ки ба монанди Юҳаннои возеҳ меафзояд, бо қувваи фавқултабии рӯҳ нишон дода шудааст, ки воқеаҳои охирзамони доварӣ нишон дода шудаанд. Ҳанӯх медонист, ки доварӣ меояд, аммо Худо ӯро тарҷума кард, ки набояд маргро бубинад, зеро ӯ ба Худо писанд омад ва ин ғайритабиӣ буд. Имрӯзҳо чанд нафар аз мо шаҳодати ризои Худоро доранд?
Пас аз таваллуд шудани Ламех, ки Нӯҳро ба дунё овард, Матушалаҳ 782 сол зиндагӣ кард. Метусалаҳ, Ламек ва Нӯҳ дар тӯли 600 соли оянда якҷоя, писар, падар ва бобо зиндагӣ карданд. Матушола бо падари худ Ҳанӯх зиндагӣ мекард, кори падарашро бо Худо медонист. Эҳтимол ӯ аз падари худ пурсидааст, ки чаро ӯро Матусалаҳ ном гузошт ва ин чӣ маъно дорад. Ин чизе буд, ки бояд тамоми умр ӯро барои раҳоӣ аз доварӣ ҳидоят мекард. Ламех 182 сол зиндагӣ кард ва Нӯҳро Ҳастӣ 5:29 таваллуд кард. Дар Ҳас. 7: 6 гуфта мешавад, ки Нӯҳ 600 сол буд, вақте ки тӯфони об дар рӯи замин буд. Ин соли охири Матушолаҳ дар рӯи замин буд. Дар хотир доред, ки соли тӯфон маънои Метусалаҳ аст. Падари Нӯҳ Ламех 5 сол пеш аз обхезӣ вафот кард, раҳмати Худо.
Худи ҳамон соли обхезӣ бобои Нӯҳ Мефусалаҳ мурд; бешубҳа, пеш аз обхезӣ, зеро бо номи ӯ ӯ бояд пеш аз обхезӣ бимирад, омин. Ҳамаи ин амалҳои ғайритабиии Худо дар ҳаёти одамони ғайритабиӣ мебошанд. Шумо инчунин ғайритабиӣ ҳастед, агар шумо ба Исои Масеҳ тааллуқ дошта бошед. Соли тӯфон, соли тарҷума, агар шумо боварӣ доред ва шуморо интизор бошед ғайритабиӣ аст. Ҳар вақте ки обхезӣ ба ёд оварда мешавад, Нӯҳ, Ламек, Мефусалаҳ, Ҳанӯх ва Худо ҳама бозӣ мекунанд; зеро ба сабаби ғайритабиӣ, ваҳй ва ном, Мефусалаҳ.
Дар Ҳас. 15: 4 Худованд Худо ба Абром гуфт: «аммо касе ки аз шиками худ берун ояд, вориси шумо хоҳад буд». Иброҳим дар синни 99-солагӣ Исҳоқро таваллуд кард ва Соро 90-сола. Ин танҳо бо одамоне рӯй дода метавонад, ки ғайритабиӣ, хоси, ғайриоддӣ ва аҷибанд. Худо якчанд маротиба бо Иброҳим гуфтугӯ кард, мисли ӯ бо имондорони ҳақиқӣ. Ӯ ба Иброҳим ваъда дод, ки фарзандони ба монанди ситораҳои осмон ба шумор меорад; ки мо бо имон ба он дохил мешавем ва ин насаби ғайритабиӣ мебошад. Шумо қисми ин ҳастед? Юсуф, набераи Иброҳим бо суханронӣ ва рафтораш исбот кард, ки ӯ низ ғайритабиӣ аст.
Марқӯс 16: 15-18, барои одамони ғайритабиӣ нақл мекунад. Агар шумо ба ин бовар надоред, пас ғайритабиӣ аз шумо зоҳир шуда наметавонад. Аъмол 28: 1-9 -ро хонед, ва шумо фавқулоддаро дар амал мебинед. Имрӯз аксарияти мо, имондорон, дарк намекунем, ки мо ғайритабиӣ ҳастем, бедор мешавем ва мисли уқобе, ки шумо ҳастед, парвоз мекунед; ин ҳама ба номи оғои мо Исои Масеҳ аст, омин.
Яъқуб пастиву баландиҳои худро дошт, аммо шумо мебинед, ки ӯ ғайритабиӣ буд. Исҳоқ бо Ривқо 20 сол пеш аз таваллуд шуданаш издивоҷ карда буд. Дар Ҳас. 25:23 Худованд гуфт, ки калон ба хурдӣ хизмат мекунад. Вақте ки онҳо ҳанӯз дар батни модар буданд, Худованд гуфт: Яъқубро дӯст медорам ва Эсовро бад мебинам. Яъқуб бо Фариштаи Худо мубориза бурда, ғолиб омад, (Ҳас. 32: 24-30 - зеро ман Худоро рӯ ба рӯ дидам ва ҳаёти ман маҳфуз аст) ин қудрати фавқултабиист. Ӯ аз ҷониби Фариштаи Худо баракат ёфт (марде, ки тамоми шаб бо ӯ мубориза бурд) ва дар ниҳоят дувоздаҳ сибтро ба вуҷуд овард, агар Исроил. Бо амали ғайритабиӣ Яъқуб тавонист дар Ҳастӣ 49: 1-2 тавонад ба фарзандони худ бигӯяд: "Худро ҷамъ кунед, то ман он чиро, ки дар рӯзҳои охир ба саратон хоҳад омад, ба шумо гӯям." Яъқуб ба фарзандони худ дар бораи ояндаи худ нақл кард; ин қудрати кори ғайриоддӣ дар Яъқуб буд ва инчунин метавонад дар имондорони ҳақиқӣ ба Исои Масеҳи Худованд кор кунад. Санҷед, ки оё шумо аз ин гурӯҳ ҳастед; зеро тарҷумаи зуд ва ногаҳонӣ барои онҳое, ки зуҳури Худованди мо Исои Масеҳро дӯст медоранд ва дар ҷустуҷӯи онанд. Ин як амали ғайритабиӣ барои онҳое, ки дар гурӯҳи ғайритабиӣ ҳастанд, аз ҷониби Рӯҳулқудс аст.
001 - Шумо медонед, ки шумо ғайритабиӣ ҳастед?