Вақти охират зуд наздик мешавад

53. Тарҷумаи Наггетс

Аломатҳои рӯзҳои охир воқеан заминро фаро мегиранд. Мо ба қарибӣ шом зиндагӣ мекунем; торикӣ дар атрофи гӯшаи ин сайёра аст. Реги вақт дар соати нубувватии Худо ба охир мерасад. Ин миллат ба суи сарнавишти паёмбарии худ шитоб мекунад; ҷаҳон низ ҳамин тавр аст. Ишаъё 17: 12-13, асри муосири ҳаракати нақлиёт, ҳавопаймоҳо, ихтирооти аз ҳад зиёд ва ғайраро ошкор мекунад. Дан. 12:4, ин синну соли дониши олӣ ва давидан ба он сӯро тасвир кардааст. Дар оянда, синну сол ба мӯъҷизаҳои боз ҳам бузургтар кушода мешавад. Инсоният дар остонаи асри нав аст, ки онро ногаҳон ба як ҳукумати ҷаҳонӣ тела медиҳад.

Ишаъё 5:8 замини муосири моро бо хона ба хона нишон медиҳад ва дар он ҷо дар миёни замин ягон махфият нахоҳад буд. Худованд дар он рӯз вой бар онҳо дод. Маънои серодам, ба ҳам наздик, обу ҳаво, ҷанг ва ғайра барои онҳо харобиовартар хоҳад буд. Илова бар ин, заминларзаи шадид метавонад об, ғизо ва нафтро қатъ кунад. Шароит тасвири комилеро, ки ба наздикӣ рӯй медиҳад, нишон медиҳад. Инак, мегӯяд Худованд, Ман одамро ҷой додаам, то ки суханони Ман бар вай, чунон ки гуфтаам, ба амал ояд. Ин маънои онро дорад, ки Ню Йорк дар куҷо ҷойгир аст ва Калифорния ба шумораи зиёди одамон табдил ёфтааст, ки дар он ҷост; ва Исроил боз дар он ҷое, ки ҷойгир аст, гул кард: Ва хирси оташбас (Русия) маҳз дар куҷост. Танҳо арзиши маводи кимиёвӣ дар Баҳри Мурда беш аз як триллион доллар, инчунин сарватҳои нафтӣ ва заминҳои ҳосилхез ва бисёр чизҳои ҷолиби дигар арзёбӣ шудааст. Русия барои ин сарват ва макон ба Исроил ҳамла хоҳад кард, (Ҳиз. 38:13). Ҳаракати № 165

Чӣ оянда аст? — Ба охир расидани асри калисо! Исо ба ман гуфт, ки фарёди нисфи шаб мебарояд! — «Ба пешвози Ӯ берун равед! — Амал — тайёрй! — Дере нагузашта рангинкамон дар назар аст. (Тахт) — Ман дар ин ҷо паёмеро мавъиза кардам, ки «Нигоҳи ниҳоӣ» ва тасвирҳои зеботарин кӯҳҳо, дарахтон, биёбонҳо, гулҳо, табиатҳо, баҳрҳо, уқёнусҳо ва ғайраро нишон додам. Офариниши бошукӯҳ! Зеро, дертар он мисли хокистари вулқон дар ҷои сӯхта дар аксари манзараҳои зебои худ хоҳад буд! — Дар ояндаи начандон дур, чунин ба назар мерасад, ки Навиштаҷот, Юил 2:3, “Оташ пеши назари онҳоро фурӯ мебарад; Ва аз паси онҳо шӯълае фурӯзон аст: замин чун биҳиштҳои ҷовид дар пешашон аст ва дар паси онҳо биёбони харобазор аст. бале, ва ҳеҷ чиз аз онҳо гурехта наметавонад». (Дар бораи хушксолӣ боби 1-и Юилро бихонед) —Иш. 24:6, "Бинобар ин лаънат заминро фурӯ бурд, ва сокинони он хароб шудаанд; бинобар ин, сокинони замин сӯхтаанд, ва одамони кам боқӣ мондаанд". — Соати нубувват ча-пакзанй мекунад ва У ба назди касоне меояд, ки зухури Уро дуст медоранд! Барои ин миллат воқеаҳои аҷибу аҷибе дар пешанд, хато накунед. (Чавониамонро ба ёд оред) Тамошо кунед ва намоз хонед! Ҳамеша ҳушёр бошед! 263 ҳаракат кунед

Ифтитоҳ – ин мавзўъ ба муъмини воќеии маънавї дахл мекунад ва ба воќеањои муњим дар мавриди миллат низ дахл мекунад! (Ин дар бораи фош кардан аст.) «Гайб ошкор мешавад. Ниҳон ошкор хоҳад шуд, номаълум, маълум. Нашунидагон шунида мешавад». Ҳодисаҳое, ки махфӣ нигоҳ дошта мешаванд, ба мадди аввал меоянд ва дар ИМА ва ҷаҳони ҳозир ва солҳои 2001-2002 ва ғайра тағйироти куллӣ хоҳанд овард. Мавҷҳои зарбаи ғайричашмдошт меоянд. Ҳодисаи осмонӣ низ ба ин шаҳодат медиҳад. Дар мавриди рӯҳонӣ, интихобшудагон асрори ниҳоиро дар бораи раъдҳо, тарҷума ва эҳё хоҳанд гирифт. Вай аллакай дар ин самт ҳаракат мекунад. "Ба наздикӣ барои мӯъминон вақт дигар нахоҳад буд, зеро онҳо ба андозаи дигар мераванд." Худо ба ман ин дод. Ин як масали ҳақиқӣ аст. Он ду тарафро фаро мегирад; дуньёи моддию маънавй. Нигоҳ кунед ва дуо кунед! 281 ҳаракат кунед

Насли ҳаётан муҳим - Мо дар замони хатарноктарин ва ғайриоддӣ дар таърихи ҷаҳон зиндагӣ дорем. Ин насл ҳеҷ гоҳ чунин пешгӯии ҳаётан муҳимро надидааст, ки мо ба сӯи омадани Масеҳ ва мусибати бузург рӯй мегардонем. Ҳар як ҷабҳаи ин сайёра, тавре ки пешгӯӣ шуда буд, тағир меёбад. Он мисли сели ҳодисаҳо буд, чунон ки паёмбарон гуфтаанд, замон ба охир мерасад. Мо ҳамон чизеро бештар хоҳем дошт, танҳо бадтар. Олимон аз тамоми падидаҳои аҷибе, ки дар зери замин, дар замин ва осмон рӯй медиҳанд, ба ҳайрат меоянд. Тавре ки Дониёл гуфт, дониш афзоиш хоҳад ёфт ва мо дар асри зеҳнии олӣ қарор дорем, ки баъдтар ба назар сулҳ меорад, аммо ба ҷои он қариб нестшавӣ меорад. Дар айни замон Худо баргузидаи воқеии Худро муттаҳид мекунад. На танҳо дар байни фарзандони Ӯ ғайричашмдошт хоҳад буд, балки ҷаҳон ба доми нозук гирифтор хоҳад шуд, ки дар он барра ба аждаҳо мубаддал мешавад.

Мо воқеаҳои инқилобиро дар ҷомеа ва чор унсур мебинем. Шояд шумо бигӯед, ки ҷаҳон ҳанӯз чизе надидааст ва ба он чи дар пеш аст, омода нест. Аммо шодии Худованд бо имондорони ҳақиқии Ӯ хоҳад буд! Онҳо ба тақлид дар ин соат пайравӣ нахоҳанд кард, балки бо Калом ва Рӯҳи воқеӣ боқӣ хоҳанд монд. Фарёди нисфишабӣ дар ин ҷост ва раъдҳо мезананд! Ҷаҳон дар ошуфтагӣ хоҳад буд, аммо баргузидагон дониши нав, қудрат, имон ва рехтани Рӯҳи Ӯро хоҳанд гирифт. Мо дар рангинкамон печида меравем!

Онҳо дар осмон чароғҳои аҷиб ва ҷолибро дидаанд. – Инчунин аломати омадани Ӯ. Ин аст ваъдае, ки ба интихобкардаи Ӯ дар Зех дода шудааст. 10:1, "Дар вақти борони охирин аз Худованд борон пурсед, то Худованд абрҳои дурахшон ба вуҷуд оварад, ва он гоҳ ба ҳама алафҳои саҳро борон меборад". Пас, ҳушёр бошед ва аз ин манн бинӯшед ва бихӯред!

Гузоришҳои зебои ваҳй ва дониш – Ваҳй 21:4, «Ва Худо тамоми ашкро аз чашмони онҳо пок хоҳад кард; ва мамот дигар нахоҳад буд, на ғам, на гиря, ва на дард, зеро он чи пештар гузашт, гузашт». Ояти 5: «Ва Нишинандаи тахт гуфт: «Инак, ҳама чизро нав месозам. Ва ба ман гуфт: бинавис: зеро ки ин суханон рост ва аминанд». Ояти 6 - Ин қисмат ошкор мекунад, ки Ӯ кист ва муҳаббат, марҳамат ва некии Ӯ ... "Ва ӯ ба ман гуфт: "Ба амал омад. Ман Алфа ва Омега, ибтидо ва интиҳо ҳастам. Ман ба касе, ки ташнаи чашмаи оби ҳаёт аст, ба таври ройгон медиҳам». Ояти 7: «Ҳар кӣ ғолиб ояд, вориси ҳама чиз мешавад; ва ман Худои ӯ хоҳам буд, ва ӯ писари ман хоҳад буд». Шумо ягон қисми ояти 8 намехоҳед, ки дар он дар бораи марги дуюм сухан меравад… «Аммо ҳаросон, ва беимонон, ва зишткорон, ва кушторҳо, ва фоҳишагон, ва ҷодугарон, ва бутпарастон ва ҳама дурӯғгӯён дар кӯл, ки бо оташ ва кибрит месӯзад, насиби худро хоҳанд дошт, ки ин мамоти дуюм аст. » Аммо биёед баргардем ва ин Ваҳй 21-ро бихонем: 1 - «Ва ман осмони нав ва замини навро дидам: зеро ки осмони аввал ва замини аввал гузаштанд; ва дигар баҳр набуд».

Тамғаи Худо – Ҳамон тавре ки шайтон дорои аломати зӯроварӣ, харобӣ ва харобӣ, беимонӣ ва ғайра мебошад. Нишони молии Худо бар фарзандонаш – муҳаббат, шодмонӣ, осоиштагӣ. – Гал. 5:22-23, "Аммо самари Рӯҳ муҳаббат, шодмонӣ, осоиштагӣ, пурсабрӣ, нармӣ, некӣ, имон, фурӯтанӣ, фурӯтанӣ аст: бар зидди онҳо қонун нест." Павлус ҳатто мегӯяд, ки инҳо ҳатто аз ҳадяҳо пурарзиштаранд. Ва барои аксари одамон нигоҳ доштани чанде аз меваҳо, бигзор ҳамаи онҳо душвор аст. Кор. 13:1, "Гарчанде ки ман бо забонҳои одамон ва фариштагон сухан гӯям, ва садақа надорам, ман мисли миси садонок ё санҷи зангзанӣ шудаам." Ҳамчунин оятҳои 2–13-ро хонед.

Афтодан - ИМА ва тамоми сайёра аз террористон ва рӯйдодҳои даҳшатноки вақтҳои охир ба ташвиш афтода, парешон ва ошуфта шудаанд. Онҳо чунон тарсонданд, ки худашон террор мекунанд. Аммо як дақиқа фикр накунед, ки террористҳо қатъ шудаанд, зеро на танҳо он, балки чизҳои қавӣ рӯй медиҳанд. Ҳодисаи ғайричашмдошт муқаррарӣ хоҳад буд.

Black Hawk Down як филми ҳуҷҷати ҷангӣ буд, ки дар он воқеаҳои даҳшатовар - фоҷиаҳо рух додаанд. — Аммо барои мо ин Уқоби Сафед боло! Ин Навиштаҷот ба мо наздик мешавад ва ба зудӣ таърих хоҳад буд. — Исо. 40:31, «Лекин онҳое ки интизори Худованд ҳастанд, қуввати худро нав хоҳанд кард; мисли уқобҳо болҳо хоҳанд бардошт; давида, хаста нашаванд; ва роҳ хоҳанд рафт, ва беҳуш нашаванд». 295 ҳаракат кунед

053 - Вақти охират зуд наздик мешавад