У ДАР САРИ ВАКТ ДУРУСТ МЕОЯД

Худованд ваъда дод, ки бори дигар меояд, то моро ба назди худ қабул кунад. Ин тақрибан 2000 сол пеш буд. Ҳар лаҳзае ки имондорон интизор буданд ва бисёриҳо ӯро интизор буданд (Ибр. 11: 39-40). Ӯ дар вақти онҳо наомадааст, аммо онҳо умед доштанд, ки гузаштанд. Аммо бешубҳа, Худованд мувофиқи ваъдаи худ хоҳад омад, аммо бо вуҷуди ин на дар вақти касе, ба ҷуз худи ӯ; Юҳанно 14: 1-3.

Дар Юҳанно 11 ба ёд оред, вақте ки Лаъзор бемор буд ва оқибат вафот кард; дар ояти 6 омадааст: "Вақте ки вай шунид, ки вай бемор аст, ду рӯз боз дар ҳамон ҷое ки буд, монд". Ҳангоми хондани оятҳои 7 то 26 хоҳед дид, ки Худованд ду рӯзи дигарро пеш аз ба Лаъзор расидан сарф кардааст, ки он вақт мурда ва дафн карда шуда буд. Мувофиқи ояти 17, "Вақте ки Исо омад, фаҳмид, ки вай чор рӯз пеш дар қабр хобидааст." Исо ба Марто дар ояти 23 гуфт: "Бародари ту эҳьё хоҳад шуд". Дар сатҳи имонаш, вай рӯзҳои охир ва эҳёшавии мурдаро медонист; ӯ бовар дошт, ки бародараш бешубҳа дар рӯзи охир эҳё хоҳад шуд. Аммо Исо ба вай дар ин ҷо ва ҳозир нақл мекард, аммо вай дар бораи оянда фикр мекард. Исо дуртар рафт, то дар ояти 25 ба вай гӯяд, ки "Ман эҳёшавӣ ва ҳаёт ҳастам; ҳар кӣ ба Ман имон оварад, гарчанде ки мурда буд, зинда хоҳад шуд". Аммо Исо дар ояти 43 нишон дод, ки рӯзҳои охир Марто дар бораи онҳо истода буд, дар назди онҳо истода буд; ва бо вуҷуди ин вай дар бораи зуҳури рӯзи охирини оянда тасмим гирифт. Аммо вай наметавонист дарк кунад, ки созандаи рӯзҳои охир касе буд, ки истода бо ӯ сӯҳбат мекард. Рӯзи охирин қудрати эҳёшавӣ дар кор аст ва дар пеши онҳо садо ва овоздиҳандаи рӯзҳои охир меистоданд. Ва Исои Масеҳ бо овози баланд фарьёд зад: «Лаъзор берун ояд». Исо воқеан нишон дод, ки ӯ эҳё ва ҳаёт аст ва барои Лаъзор дар вақти муносиб буд, ҳатто вақте ки ӯ бо ҳукми одам чор рӯз дер омада буд. Вай дар вақташ рост омад.

Дар Ҳастӣ вақте ки гуноҳи инсон дар пеши Худо тоқатнопазир шуд, ӯ ба Нӯҳ чӣ гуна сохтани киштиро гуфт, зеро барои ҷаҳони онвақта ду ҳазор сол монда буд. Борон ва тӯфон омад ва Худо ҷаҳони онвактаро доварӣ кард. Худо дар вақташ буд, ки ҷаҳонро доварӣ кунад ва Нӯҳ ва аҳли байти ӯ ва ҳамроҳии махлуқотро, тавре ки фармуда буд, наҷот диҳад. Худо сари вақт омад. Худованди мо дубора ду ҳазор сол омад, ки дар ҷаҳон ҳамчун инсон зиндагӣ кунад. Ибриён 12: 2-4, ба мо мегӯяд, ки Худо чӣ гуна инсонро дар рӯи замин аз сар гузаронидааст, «Ба Исои муаллиф ва хатмкунандаи имони мо нигариста; Ки барои шодии дар пеш истода буд, ба хорӣ тоб оварда, ба салиб тоб овард ва ба ямини тахти Худо нишаст. Зеро дар бораи касе фикр кунед, ки ба чунин зиддияти гунаҳкорон бар зидди худ тоб овардааст, то ки шумо дар зеҳни худ хаста ва суст нашавед. Шумо ҳанӯз ба хун муқобилат накардаед, дар муқобили гуноҳ ». Вай барои иҷрои салиб барои наҷоти инсон дар вақташ омада буд. Ӯ ҳеҷ гоҳ дер ва ё барвақт нест, аммо сари вақт меояд.

Исо ваъда дод, ки пас аз ду ҳазор соли дигар меояд. Ин шаш ҳазор соли одамиро дар рӯи замин месозад. Ҳеҷ одаме сабти дақиқи вақтро надорад, танҳо Худо медонад, ки 6000 сол кай ба поён мерасад; барои ҳазорсола оғоз меёбад. Мутмаин бошед, ки Худованд дар вақти дақиқ хоҳад омад. Мо аз рӯи тақвими одам аз шаш ҳазор сол гузаштаем. Аммо дар мавриди Лаъзор ба ёд оред, ки ӯ чор рӯзи дигар пеш аз омадан сарф кард ва то ҳол эҳёшавӣ ва ҳаёт будани худро исбот кард. Вай ҳатман барои тарҷума дар вақти муносиб хоҳад омад. Биёед, барои мо бозӣ кардан ҷудо аст; вақте ки карнайи сурх садо медиҳад, ҷавоб диҳед.

Ин ҷаҳон тибқи тақвими Рум тақрибан 365 рӯз амал мекунад, аммо Худо тақвими 360-рӯзаро истифода мебарад. Ҳамин тариқ, ин ҷаҳон бо вақти қарзӣ кор мекунад, вақте ки дар бораи аломати 6000 солаи ин ҷаҳон фикр мекунад. Вақте ки Исои Масеҳ меояд, ин қиёмат ва ҳаёт хоҳад буд, лаҳзаи соати вақт. Замони Худо аз вақти инсон фарқ мекунад. Вай вақтро даъват мекунад ва ҳамаи мо ин аст, ки ба омадани ногаҳонии ӯ омода бошем; дар як соат шумо фикр намекунед. Ба гуфтаи Ром. Соати 11 34, «Кӣ ақли Худовандро шинохтааст? Ё кист, ки мушовири ӯро дабдаба кардааст? »

Ӯ бешубҳа хоҳад омад, танҳо омодагӣ, муқаддас, пок бош ва аз ҳама намуди бадиҳо дурӣ ҷӯ. Ӯ бешубҳа хоҳад омад Вай ноком нахоҳад шуд; гарчанде ки Ӯ мунтазири Ӯ, Исои Масеҳи Худованд аст. Вай дар вақташ меояд, тамошо мекунад ва дуо мегӯяд. Тавба кунед ва тавба кунед ва ба исми Исои Масеҳи Худованд таъмид гиред. Марқӯс 16: 15-20; ин барои шумост, вақте ки шумо вақти омадани Худовандро интизоред, омода бошед.

114 - Ӯ сари вақт дуруст меояд