Вай ваъда дод, ки тарчума кунад ва исбот кард

Дар бораи ин чизҳо мулоҳиза кунед

Дар Аъмол 1: 1-11, Исо чизи ғайриоддӣ кард, ӯ худро пас аз ҳаваси худ бо далелҳои зиёди беайб зинда нишон дод, ки онҳо (шогирдон) чиҳил рӯз диданд ва дар бораи чизҳои марбут ба Малакути Худо сухан ронданд. Ӯ ба онҳо гуфт, ки дар Ерусалим мунтазири ваъдаи Падар бошанд; зеро ки Яҳьё дар ҳақиқат бо об таъмид додааст; вале чанд рӯз нагузашта шумо бо Рӯҳулқудс таъмид хоҳед ёфт. Ва шумо ҳам дар Ерусалим ва ҳам дар тамоми Яҳудо, ва дар Сомария ва то ақсои замин шоҳидони Ман хоҳед буд.

Вақте ки Ӯ инро гуфт, дар ҳоле ки онҳо диданд, Ӯ бардошта шуд; ва абре Ӯро аз назари онҳо дур кард. (Оё шумо тасаввур карда метавонед, вақте ки онҳо ба ӯ нигоҳ мекарданд, чӣ гуна ӯ ба сӯи осмон боло рафтан гирифт ва абр ӯро қабул кард; ин ғайриоддӣ буд, қонуни ҷозиба ӯро боздошта наметавонист.) Дар хотир доред, ки Ӯ ҷозибаро офаридааст.

Ва ҳангоме ки Ӯ боло мерафт, бодиққат ба сӯи осмон менигаристанд, инак, ду мард дар тан либоси сафед дар бар онҳо истода буданд; ки гуфта буд: «Эй мардони Ҷалил! Чаро истода истода, ба осмон нигоҳ мекунед? Худи ҳамон Исо, ки аз шумо ба осмон бардошта шуд, ҳамон тавре хоҳад омад, ки шумо дидаед, ки Ӯ ба осмон меравад».

Исо дар Юҳанно 14:1-3 дар бораи хонаи Падари худ ва иморатҳои зиёд сухан меронд. Ӯ ҳамчунин гуфт, ки ҷое омода мекунад ва омада, ману туро (тарҷумаро) мебарад, то бо ӯ бошем. Ӯ аз осмони боло меояд, то ки моро аз замин бибарад ва онҳое, ки дар зери хобанд, ба осмон баргарданд. Инро Ӯ ба воситаи тарҷума барои онҳое, ки дар Масеҳ мурданд, ва онҳое, ки зиндаанд ва дар имон содиқ мемонанд, хоҳад кард. Павлус ваҳй ва рӯъёро дид ва онро навишт, то имондорони ҳақиқиро тасаллӣ диҳад (1 Тас. 4:13-18). Шумо низ тайёр бошед, ба дуо бедор бошед; то ки шумо шарики тарҷумаи ногаҳонии интихобшудагон бошед. Аз даст надиҳед, ба раҳмати Худо мегӯям. Ҳоло, пеш аз он ки дер шавад, бо Худо оштӣ кунед.

Исо тарҷумаро дар Юҳанно 14:3 ваъда дод, дар Аъмол 1:9-11 далелҳо дод ва онро дар Таслӯи 1 ба Павлус ошкор кард. 4:16, ҳамчун шоҳид. Дар ҳамаи инҳо Исои Масеҳ, на Падар, на Рӯҳулқудс барои ҷамъ кардани Рӯҳи Муқаддас омадааст; зеро ки Ӯ ҳам Падар аст, ҳам Писар ва ҳам Рӯҳулқудс. Хуни ӯ дар Салиби Гольвар рехташуда ягона шиноснома ва раводиди таъмид гирифтани Рӯҳулқудс аст, ки ба шумо имкон медиҳад, ки дохил шавед; аз наҷот сар карда, (тавба кунед ва рӯй гардонед), танҳо бо имон ба Исои Масеҳ. Вақт кӯтоҳ аст. Забур 50:5-ро ба ёд оред, вақте ки Тарҷума омадааст: “Муқаддасони Маро барои Ман ҷамъ кунед; онҳое ки бо қурбонӣ бо Ман аҳд бастаанд,” (яъне ба Инҷил имон овардан аст).

Вай тарҷумаро ваъда дод ва исботро нишон дод - Ҳафтаи 05