Ҳеҷ гоҳ нахоҳад буд
Дар бораи ин чизҳо мулоҳиза кунед.
Исои Масеҳ гуфт: «Зеро он вақт мусибати бузурге хоҳад омад, ки аз ибтидои ҷаҳон то ба имрӯз набуд ва нахоҳад буд» (Матто 24:21). Оё мефаҳмӣ, ки ин суханро он ки осмонҳову заминро офаридааст? Ӯ ҳамчунин гуфт: «Осмон ва замин гузарон аст, лекин каломи Ман гузарон нест» (Матто 24:35). Ҳар он чизе ки Ӯ гуфт, бояд иҷро шавад, аз ҷумла тарҷума ва мусибати бузург. Фарёди нисфишаб омаду рафт ва дар баста буд. Таъқиб ва хиёнат нуқтаи баландтарин пеш аз баста шудани дар буданд. Инҳо ҳоло ба замони анархияи бемисл дар рӯи замин ворид мешаванд. Ин ҳама ноаён оғоз ёфт, аммо бо фиреб ҳамчун аспи сафед дар Ваҳй 6:2. Ҳаракатҳои бардурӯғи сулҳ бисёр хоҳад буд. Рӯҳи динии бардурӯғ тамоми ҷаҳонро ба ҷуз баргузидаҳои ҳақиқӣ асир хоҳад кард. Имрӯз ҷаҳон хеле диндор аст, вале пур аз фиребу мардум онро дида наметавонанд. Азбаски одамон муҳаббати ростиро қабул накарданд, то ки наҷот ёбанд, Худо ба онҳо фирефтаи сахт хоҳад фиристод, то ки ба дурӯғ бовар кунанд, (2 Тас. 2:10-11). Ин рӯҳияи динӣ аст, ки дар болои аспи сафед бар одамон ҳукмфармост. Ин фиреб ва муаррифии динии бардурӯғ аст. Он барои омода кардан ва фиреб додани омма ба сӯи мусибати бузург кӯмак мекунад. Ҳамон савора дар болои аспи сурхи ҷангҳо ва кушторҳо бо ҳама василаҳое, ки дини бардурӯғ, сиёсӣ, иқтисодӣ, низомӣ, илмӣ ва тамаъро дар бар мегиранд, зоҳир мешавад. Баъд ногаҳон савора дар болои аспи сиёҳ бо тарозу ё тарозуи ченак пайдо мешавад. Хушкӣ, гуруснагӣ, гуруснагӣ, нарасидани захираҳо ба инсоният гирифтор мешаванд. Пас дар байни аспи сиёҳ ва аспи саманде, ки ҳамон савор савор шуда буд, фарёди нисфишабӣ садо медиҳад. Дар баста хоҳад шуд, чун савораи саманд маргро хонд ва дӯзах бо ӯ омад, вақте ки ӯ маънои номи худро ошкор мекунад (Ваҳй 6:8). Ва ба онҳо бар қисми чоруми замин қудрат дода шуд, ки бо шамшер, ва гуруснагӣ, ва мамот ва бо ҳайвоноти рӯи замин бикушанд. Пас аз баста шудани дар берун аз Исои Масеҳ ва дар паси худ мондан чӣ гуна имконият дорад?
Байни аспи сиёху аспи саманд дар баста буд. Духтарони аблаҳи Мат. 25:11-12, «Баъд аз он духтарони дигар низ омада, гуфтанд: «Худовандо! Худовандо! Аммо Ӯ дар ҷавоб гуфт: «Ба ростӣ ба шумо мегӯям, ки шуморо намешиносам». Вақте ки дар баста мешавад, Худованд шуморо намешиносад, то даме ки ба Ҳармиҷидӯн дахолат кунад: Агар касе то он вақт бе нишон, ном ва рақами ҳайвони ваҳшӣ зинда монад. Вақте ки мӯҳри панҷум кушода шуд, «Ман ҷонҳои кушташударо дидам, ки барои каломи Худо ва барои шаҳодате ки онҳо доштанд, кушта шудаанд» (Ваҳй 6:9). Ва онҳо бо овози баланд фарьёд зада, гуфтанд: «Эй Худованд, муқаддас ва ҳақиқӣ, то ба кай доварӣ намекунӣ ва хуни моро аз сокинони рӯи замин намегирӣ?» (Ваҳй 6:10).
Баргузидагон, ки тарҷумаро анҷом дода, пеш аз баста шудан аз дар гузаштанд, бо Худованд дар осмон буданд. Аммо онҳое ки дарро ба рӯи онҳо баста буданд, тақ-тақ омада, Ӯро Худованд, Худованд хонданд, дар рӯи замин буданд. Онҳо аз мусибатҳо гузашта, барои дохил шудан ба чилу ду моҳи охир омода мешуданд, мусибати бузург номида мешуд. Онҳо шоҳиди ҳафт карнай ва ҳафт шишаи ҳукми Худо мешуданд. Пеш аз омадани ин ҳукмҳои марговар мӯҳри шашум кушода шуд.
Ҳеҷ гоҳ нахоҳад буд - Ҳафтаи 42