Ҳоло вақт аст

Дар бораи ин чизҳо мулоҳиза кунед

Мувофиқи Тезен 2. 2:9-12, «Ҳатто он ки омадани Ӯ пас аз амали шайтон бо тамоми қудрат ва аломот ва мӯъҷизоти дурӯғ ва бо ҳар гуна фиреби ноинсофӣ дар миёни ҳалокшавандагон аст; зеро ки онҳо муҳаббати ростиро қабул накарданд, то ки наҷот ёбанд. Ва ба ин сабаб Худо ба онон фиреби сахте мефиристад, то ба дурӯғ имон оваранд. то ки ҳамаи онҳое, ки ба ростӣ имон наоварда, аз ноинсофӣ лаззат мебурданд, маҳкум шаванд». Агар шумо ба Исои Масеҳ имон доред, шумо бояд ҳаёти масеҳии худро дар ин рӯзҳои охир тамошо кунед, зеро Шайтон кӯшиш мекунад, ки имони шуморо бо дунёпарастӣ ва дӯстӣ бо ҷаҳон нобуд созад. ; ва шуморо фаромӯш мекунад, ки виҷдон дошта бошед, то аз Худо бахшиш пурсед, (1 Юҳанно 1:9-10). Аксар вақт ин ба ақибнишинӣ оварда мерасонад. Бозгаштан ҳамеша нишон медиҳад, ки нуқтаи мушкилот дар муносибати байни масеҳӣ ва Исои Масеҳ аст. «Дил гумроҳ аз роҳҳои худ пур мешавад» (Масалҳо 14:14). Оё масеҳие ҳаст, ки намедонад, ки кай гуноҳ мекунад ё имони худро вайрон мекунад? Ман чунин фикр намекунам, ба истиснои агар шумо аз ӯ нестед. Шайтон дар ҳафтаи охири ҳафтод ҳафтаи Дониёл қавӣ хоҳад шуд.

Ҳеҷ кас намедонад, ки кай сар мешавад. Аммо вақте ки ӯ, Шайтон (ва зиддимасеҳ) дар маъбади яҳудиён пайдо мешавад, сеюним сол мондааст. Пас шумо мебинед, зеро шумо аслан намедонед, ки кай ва чӣ гуна ҳаракати Худоро ҳисоб кунед; беҳтарин шарти шумо ин аст, ки ҳақиқатро аз ҳозир оғоз кунед, муносибати худро бо Худованд тағир диҳед ва беҳтар кунед. Бо Худованд кору роҳ рафтанро оғоз кунед, намоз, садақа, ибодат, рӯзадорӣ ва шоҳиди ҳаётро такмил диҳед; акнун, ки онро имрӯз мегӯянд, вагарна ин гумроҳии сахте, ки худи Худо фиристодааст, шуморо ба даст меорад. Барои бехатарӣ ва ҳаёти худ ба Исои Масеҳ гурезед. омин. Фиреб зуд меояд. Ин вақти он аст, ки гуноҳҳои худро эътироф кунед ва бо хуни Исои Масеҳ шуста шавед ва дар ҳақиқат қабул ва сокин шавед. Агар шумо фаро гирифта бошед, дар бораи оила ва дӯстонатон чӣ гуфтан мумкин аст; пеш аз он ки хеле дер шавад. Албатта, ҳар яке аз онҳо Масеҳро наёбад, шумо наметавонед дар абадият дигар ҳеҷ гоҳ набинед. Ҳоло вақти он аст, имрӯз рӯзи наҷот аст, ба ёд оред ва ба санге, ки аз он канда шудаед, ва ба чоҳе, ки аз он ҷо кофтаед, нигоҳ кунед (Ишаъё 51:1).

Ҳоло вақт аст - Ҳафтаи 07