Мукофоти ман бо Ман аст, ки бидиҳам

Дар бораи ин чизҳо мулоҳиза кунед

Исои Масеҳ ҳангоми пӯшидани китоби Ваҳй маълумоти хеле кам, вале муҳим ва пурқудратро партофт. Дутои онҳо дар Ваҳй 22: 7,12, 16, 20 ва XNUMX оварда шудаанд. таъхирнопазирӣ ва дараҷаи аҳамияти он; ва яъне: «Инак, зуд меоям, Инак, зуд меоям ва ба зудӣ меоям. Агар Худо ин гуна изҳорот диҳад ва он шуморо ба фикр кардан ва амал кардан водор накунад, шояд дар шумо чизе нодуруст бошад.

Зуд маънои онро дорад, ки бо суръат; зуд, зуд, зуд, зуд.

Дар ояти 12 низ дар робита бо якум омадааст: «Ва инак, Ман ба зудӣ меоям; ва мукофоти Ман бо ман аст, то ба ҳар кас мувофиқи кори ӯ бидиҳам». Дар ин ҷо Худованд дар бораи кадом кор сухан меравад, кас метавонад пурсад; ва Ӯ онро баст, ки инак, зуд меоям.

Дар Марк 13:34 гуфта мешавад: «Зеро Писари Одам мисли одамест, ки ба сафари дур рафта, хонаи худро тарк карда, ба бандагони худ қудрат дод (Марқӯс 16:15-20) ва ба ҳар кас кори худро дод ва амр фармудааст. дарбон барои тамошо». Ӯ ба ҳар кас кори худро дод. Инчунин дар Мат. 25:14-46.

Мувофиқи 1 Кор. 3:13-15, «Амали ҳар кас ошкор хоҳад шуд: зеро ки рӯз онро эълон хоҳад кард, зеро ки он дар оташ зоҳир хоҳад шуд; ва оташ кори ҳар касро месанҷад, ки чӣ гуна аст. Агар кори касе, ки бар он бино кардааст, боқӣ монад, мукофот хоҳад гирифт. (Мукофоти ман бо ман аст, ки ба ҳар кас мувофиқи кори худ бидиҳам). Агар кори касе сӯхта шавад, вай зиён хоҳад дид; лекин худаш наҷот хоҳад ёфт; аммо мисли оташ».

Худованд бо имондороне сухан мегуфт, ки баъзе аз онҳо корашон сӯхта буд, вале онҳо мисли оташ наҷот ёфтанд. Ҳамчун имондорон мо бояд кореро, ки Ӯ ба ҳар яки мо тавассути Рӯҳулқудс ато кардааст, тамошо кунем ва иҷро кунем. Худованд Худо бармегардад ва мукофоти Ӯ бо Ӯст, то ба ҳар кас мувофиқи кори онҳо ато кунад. Ҳамеша аз худ бипурсед, ки Худо ба ман чӣ кореро супурдааст ва ман чӣ кор кардам? зеро ба зудӣ ногаҳон бармегардад ва мукофоташ бо ӯ аст.

Абзори ёддошткунандаи доимӣ. 14:12 ба мо мегӯяд: «Пас, ҳар яке аз мо дар бораи худ ба Худо ҳисобот хоҳад дод». Ҳамчунин дар Ваҳй 20:12-13, “Ва ман дидам, ки мурдагон, хурду бузург, дар ҳузури Худо истодаанд; ва китобҳо кушода шуданд, ва китоби дигаре кушода шуд, ки китоби ҳаёт аст; Ва баҳр мурдагонеро, ки дар он буданд, дод; ва мамот ва дӯзах мурдагонеро, ки дар онҳо буданд, таслим карданд; ва ҳар кас мувофиқи аъмоли худ доварӣ карда шуд». Дар ин ҷо беимонон ва гумроҳон дар назди Худо меистанд ва аъмоли онҳо ба доварӣ мерасанд. Аммо барои мӯъминон, Худованд мукофоти худро дар дасти худ дорад, то ба ҳар кас мувофиқи корашон диҳад. Кори шумо чӣ гуна аст ва оё он пеши Худо меистад? Кори шумо дуои шахсии шумо нест, магар ин ки Худованд кори шафоъаткунандаро ба шумо надода бошад. Ии дар хор не ва гайра суруд хондан нест.Дар дуо ба Худо рав то бидон ки чи коре додааст ба ту вафо кун. Кори шумо ин аст, ки инҷили дигари масеҳиён ҳангоми ба минбар баромаданд.

Мукофоти ман бо ман аст, ки бидиҳам - Ҳафтаи 09