Тарҷумаи тарҷумаи №7
Он чизе ки дар лаҳзаҳои ҳушёри мо ба ёд меояд, фавти мост. Агар шумо ба кишварҳои гуногун сафар кунед, умедбахш, поймолшуда ва бароҳатро мебинед. Баъзеҳо аз таваллуд зиндагии вазнин доштанд, баъзеҳо хеле роҳат ва баъзеҳо умедворанд. Дар ҳамаи ин муҳитҳо Исои Масеҳ ҳамеша ҳузур дорад. Ман бемор, гурусна, урён, зиндонӣ, бекор ва нотавон будам, аммо шумо на ба кӯмак ва на ба аёдати ман наомадед. Агар шумо инро ба яке аз ин тифлҳо накардед, шумо ба ман чунин накардед, мегӯяд Худованд, Матто 25:36. Ҳама ба қарибӣ дар назди Худованди мо Исои Масеҳ меистанд, то дар бораи худ ба Худо ҳисобот диҳанд.
Бисёре аз мо дар лаззат ва роҳати ин зиндагии заминӣ ғарқ мешавем. Мо ҳама чизеро, ки мехоҳем, дорем, ҳеҷ чизи табиӣ надорем. Бо вуҷуди ин ҳамсоягони мо аз норасоии худ ранҷ мекашанд, баъзе одамон имрӯз намедонанд, ки чӣ умед аст; зеро онҳо дар уммедӣ зиндагӣ кардаанд. Новобаста аз он ки шумо дар кадом муҳит қарор доред, бо Исои Масеҳ сӯҳбат кунед, Ӯ ҳузур дорад. Шумо бояд аввал тавба кунед ва тавба кунед, имон оваред ва бо суханони Ӯ кор кунед, дар ҳоле ки имрӯз чунин ном дорад.
Новобаста аз он ки шумо бароҳат ҳастед, поймол карда шудаед ё хеле умедвор ҳастед, рӯзи омадани Ӯ бар сари мо ва он чизе ки шумо ҳастед, ё фикр мекунед, ки шумо дар рӯи замин ҳастед ё ба даст овардаед, ҳеҷ маъное нахоҳад дошт. Аммо ба шумо донед, ки Худо чизи худро ҷамъ меоварад; ва дар байни онҳо одамоне ҳастанд, ки дар параграфи махсуси №123 сархати 5 тасвир шудаанд, ки дар он гуфта мешавад: «Танҳо баргузидагон ба вазорати сангини Худои зинда даъват карда мешаванд. 7 раъду барқ ҳама чизеро, ки Худо ваъда додааст, ба амал меоранд ва меоранд, ——- Исои Худованд интихобшудагони худро дар оташи зинда аз Рӯҳулқудс пок хоҳад кард. ”
Ҳоло мушкилоти шумост, ки интихобшудагон кистанд, вазорати Сардор чист ва Худо ваъда додааст, ки дар 7 раъду барқ пайдо хоҳад шуд. Фавти ман танҳо дар ИСО МАСЕҲ ОМИН, ОМИН; шумо чӣ?