Худованд набера надорад
Исои Масеҳ гуфт: «Зеро ки Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад» (Юҳанно 3:16). Инчунин дар Юҳанно 1:12 гуфта шудааст: «Аммо ба ҳар кӣ Ӯро (Исои Масеҳ) қабул карданд, ба онҳо қудрат дод, ки фарзандони Худо гарданд, ҳатто ба исми Ӯ имон овардаанд».
Барои он ки Писари Худо бошед, шумо бояд ба номи Исои Масеҳ имон оваред. Шумо наметавонед Падари дигаре дошта бошед, ҷуз он ки «аз нав таваллудро» ба шумо додааст. Он ба воситаи тавба ва омурзиши гуноҳ, тавассути шустани хуни Исои Масеҳ меояд. «Агар мо ба гуноҳҳои худ иқрор шавем, Ӯ амин ва одил аст, ки гуноҳҳои моро биомурзад ва моро аз ҳар ноинсофӣ пок мекунад» (1)st Юҳанно 1:9). «Зеро ки Худо як аст, ва миёнарав байни Худо ва одамон ягона аст, яъне Исои Масеҳи одам; ки Худро барои ҳама фидия дод, то дар вақти муайяншуда шаҳодат диҳад» (1st Тим. 2:5–6). Исои Масеҳ Падари ҷовидонӣ аст, (Ишаъё 9:6) ва Ӯ ба мо ваъда дод, ки писар аст, на набера. Ту ё худат писари Худо ҳастӣ ё не. Худованд набера надорад. «Пас, биёед далерона назди тахти файз биёем, то ки марҳамат ба даст орем ва дар вақти эҳтиёҷ файз ёбем, ки ёрӣ диҳем» (Ибр. 4:16). Шумо бояд худатон ба назди Худо равед, на ба воситаи касе. Вазифаи ҳар як воиз ин аст, ки шуморо ба Худованд нишон диҳад. Аммо ҳеҷ кас барои ту тавба карда наметавонад ва аз куҷо мефаҳмӣ, ки ту писари Худо ҳастӣ, агар ту дар киштии наберабонӣ машғул бошӣ. Худованд набера надорад. Шумо бояд бо Худованд роҳ равед ва кор кунед ва худатон аз Ӯ бишнавед. «Пас, ҳар яке аз мо дар бораи худ ба Худо ҳисобот хоҳад дод» (Рум. 14:12).
Эҳтиёт бошед, ки Худоро дар ҳаёти худ бо Левит, GO, пастор ё усқуфи шахсии худ иваз кунед. Шумо танҳо як Падар доред, Худо; тамошо кунед, ки чӣ тавр шумо мардонро падар (бутҳои рӯҳонӣ; на падари заминии шумо), падар ва модарам мегӯед. Ба қарибӣ шумо ба рӯъёҳо, пешгӯиҳо ва ваҳйҳои ин одамон итоат хоҳед кард. Худованд набера надорад. Ваҳй 22:9-ро ба ёд оваред, ки ин корро накун, зеро ман рафиқи ту ҳастам, ва бо бародарони ту, анбиё ва бо онҳое ки суханони ин китобро риоя мекунанд, Худоро саҷда кун». Худованд набера надорад. Ба тахти файз далерона биёед, гуфта мешавад дар китоб.
Шумо наметавонед ҳеҷ касро аз номи шумо ба сӯи Худо раво надоред; ҳамчун падари шумо, балки Исои Масеҳ миёнарав ягона аст. Эҳтиёт бошед, ки баъзе аз ин мардону занони калон бо шумо дар бораи чӣ сӯҳбат мекунанд. Инҳо метавонанд ба каломи ҳақиқии Худо мухолиф бошанд. Навиштаҷот тафсири хусусӣ надорад, (2nd Петрус 1: 20-21). Танҳо шумо хоҳед донист, ки шумо ҳамчун писари Худо амал мекунед ё набера. Дасти тағйирнопазири Худоро ҳамчун Падар нигоҳ доред, на ҳамчун бобои худ. Шумо ҳамчун набера чизе ба даст намеоред, зеро дар бораи он навиштаҷот вуҷуд надорад. Ӯ ба онҳо қудрат дод, ки писарони Худо гарданд, на набера. Худо одамонро писарони Худо гардонд; балки одамон одамонро набераи Худо карданд. Навиштаҳоро вайрон кардан мумкин нест.
Худованд набера надорад. Худо набера надорад. Аммо Худо писарон дорад. Ту ё писари Худо ҳастӣ ё не. «Худро тафтиш кунед, ки оё дар имон ҳастед? худро исбот кунед. Оё шумо худатонро намедонед, ки Исои Масеҳ дар шумо чӣ гуна аст, магар ин ки мазаммат набошед?» (2nd Қӯринт. (13:5). Худо набера надорад.
166 - Худо набера надорад