31 ФАКТИ САЛТИН ДАР БОРАИ РАПТ

1. Ин ҳодисаи навбатии бузургтарин хоҳад буд, ки тамоми қитъаҳои оламро ба ларза меорад.
2. Он ногаҳон, ногаҳон, ғайричашмдошт, бидуни огоҳӣ ва бидуни огоҳии пешакӣ сурат мегирад.
3. Нусхаи дуюми чорабинӣ вуҷуд надорад.
4. Фоизи бештари масеҳиёнро ғофил гирифтан мумкин аст.
5. Масеҳиёни бепарво, ки ин чорабиниро пазмон мешаванд, дигар чунин имкониятҳои некро нахоҳанд дошт.
6. Чорабинӣ ба унвонҳои динӣ ё мансабҳои роҳбарии калисо эҳтиром ва эҳтиром надорад.
7. Он рӯзест, ки гӯсфандон аз бузҳо ҷудо карда мешаванд.
8. Рӯз байни масеҳиёни роҳи васеъ аз масеҳиёни роҳи танг фарқ хоҳад кард.
9. Рӯз самимиятро аз риё ҷудо мекунад.
10. Рӯз байни онҳое, ки гуноҳҳои махфӣ доранд, аз онҳое, ки аз гуноҳҳои пинҳонӣ нафрат доранд, фарқ хоҳад кард.
11. Рӯз касонеро, ки ҳаёташон дар Масеҳ пинҳон шудааст, аз касоне, ки дар калисо пинҳон мешаванд, ҷудо мекунад.
12. Рӯз нишон хоҳад дод, ки байни масеҳиёне, ки дар роҳи муқаддас ҳастанд, аз онҳое, ки дар роҳи дунявӣ қадам мезананд, чашмрас, равшан, намоён ва аломатгузорӣ карда мешавад.
13. Он рӯз эҳсосоти дугона хоҳад буд: хурсандӣ барои баъзеҳо ва пушаймонии тасаввурнашаванда, тасвирнашаванда ва идоранашаванда.
14. Он рӯз рӯзи сюрпризҳо хоҳад буд - баъзе "Номҳои калон" метавонанд парвозро тарк кунанд ва дар ҳоле ки баъзеҳо "Камтар маълум" бошанд.
15. Ногаҳонии дигар он аст, ки марде ё зане, ки солҳои зиёд ба Худо содиқона хидмат кардааст, метавонад якчанд дақиқа пеш аз садои он карнайи даъват ҷомаи худро наҷосат кунад ва парвозро тарк кунад, дар сурате ки гунаҳкори номдор метавонад ҷони худро супорад дар доираи ҳамон замон ба Исо ва бо муқаддасон равед.
16. Ин ҳодиса метавонад ҳоло, имрӯз, ин ҳафта, ин моҳ, имсол рух диҳад!
17. Масеҳиёни оқил, ба монанди панҷ бокирае, ки равғани иловагӣ гирифтаанд, интизор мешаванд, ки оре, омода шаванд.
18. Пас аз баргузории чорабинӣ, ҳамаи онҳое, ки нисбат ба якдигар аламгинанд, бадхоҳанд, бахшишхӯр нестанд, ҳасад мебаранд, ҳавобаланданд, бадбинон, мунофиқон, бадмастон, зинокорон, зинокорон, зинокорон, қотилон бо силоҳ ва қотилон бо забон ва ғ., Вақти кофӣ доранд дар савдои онҳо.
19. Ҳангоме ки ҳодиса ба поён расид, дар байни онҳое, ки монданро ихтиёр кардаанд, эҳё хоҳад шуд, зеро имкони дуввум вуҷуд дорад, на, балки барои он ки воқеияти ҳодиса онҳоро ба монанди раъду барқ ​​мезад. Аммо онҳо бояд бо хуни худ пардохт кунанд.
20. Пас аз ба итмом расидани чорабинӣ, онҳое, ки дар қафо мондаанд, дигар дар ибодатхонаҳои бузургҷусса, хаёлпараст ва бисёрмиллионаи наира ибодат нахоҳанд кард. Ба ҷои ин, онҳо дар ғорҳо, буттаҳо ва иншоотҳои партофташуда ва фарсуда, вале пинҳон амният меҷӯянд.
21. Вақте ки ин чорабинии бузург ба охир расид, ҳар дафъа онҳое, ки парвози худро аз даст медиҳанд, ба ибодат ҷамъ меоянд, онҳо танҳо ба як мавъиза диққат медиҳанд, хоҳ онҳо дар Африқо, Осиё, Австралия, Аврупо, Амрикои Шимолӣ ё Ҷанубӣ ҷамъ шаванд; мавъиза танҳо дар мавзӯи «Чӣ гуна бояд меъёри илоҳиро риоя кард ва ба дигар муқаддасон пайваст».
22. Инчунин қобили қайд аст, ки онҳое, ки қафо мемонанд, дигар ҳеҷ гоҳ бо ҳаҷвнигорон дар қурбонгоҳҳои худ тиҷорате нахоҳанд дошт. Не! Дигар ҷамъомадҳо барои фароғат баргузор нахоҳанд шуд. Ҳар гоҳе ки онҳо ҷамъ меоянд, онҳо бояд танҳо барои тиҷорати ҷиддии динӣ бошанд.
23. Намунаи дуои онҳое, ки дар қафо мондаанд, низ тағироти куллӣ ба амал меоранд. Онҳо дигар дар бораи чизҳо дуо нахоҳанд кард. Онҳо танҳо дар бораи қувват дуо хоҳанд гуфт, то ки ба шиканҷаҳои зидди Масеҳ тоб орад ва барои ҳамроҳ шудан ба муқаддасони дигар ҷасурона бимирад. Ҳеҷ кас барои кор, издивоҷ ва ғайра дуо нахоҳад кард.
24. Қобили зикр аст, ки баъзе аз онҳое, ки парвози худро аз даст медиҳанд, наметавонанд азобу шиканҷаи Анти Масеҳро таҳаммул кунанд. Онҳо нишони ҳайвони ваҳширо мегиранд ва ба ин васила то абад ҳалок хоҳанд шуд.
25. Вақте ки муқаддасони тайёр нест мешаванд, ҳамаи деворҳои динии мо тақсим мешаванд. Масалан, марде ё зане, ки дар Deeper Life ибодат мекунад, дар ҳамон ҷо бо онҳое, ки дар сафорати Масеҳ, Калисои Миссияи Худо, Анҷуманҳои Худо ва ғайра ибодат мекунанд, пинҳон мешавад ва ҳеҷ кас дигар дар хотир нахоҳад дошт, ки бартарӣ талаб кунанд бо душмани умумӣ рӯ ба рӯ хоҳад шуд.
26. Вақте ки ин чорабинӣ ба итмом мерасад, ҳар дафъа мӯъминоне, ки парвози худро аз даст медиҳанд, дар ҳама ҷо барои ибодат ҷамъ меоянд, фазои ҳушёрӣ фароҳам хоҳад омад. Ин дудилагӣ, ки мо имрӯз мебинем, дигар нахоҳад буд.
27. Инчунин дар муносибати онҳое, ки парвози худро ба омӯзиши Инҷил фаромӯш мекунанд, тағироти куллӣ ба амал меояд. Он чизе ки мо ҳоло дорем, ин муносибатест, ки дараҷаи баланди беҷазоӣ ва бетаваҷҷӯҳӣ дорад, аммо вақте ки муқаддасон тайёр мешаванд, онҳое, ки дар қафо мемонанд, ба омӯзиши Инҷили худ ҷиддӣ муносибат мекунанд.
28. Ҳама наврасон ва ҷавонон, ки барои хушнуд кардани волидони худ ба калисо меоянд, пас аз ин рӯйдоди бузург тавба мекунанд; бале, онҳо ба ҷустуҷӯи Худо барои худ шурӯъ хоҳанд кард.
29. Пас аз ба итмом расидани чорабинӣ, ҳамаи онҳое, ки дар мактабҳо, беморхонаҳо, бонкҳо ва ғайра ҳама гуна тиҷоратро анҷом медиҳанд, бояд нишони ҳайвони ваҳширо дошта бошанд (666) ё шикор карда, мисли ҷинояткорони маъмул кушта шаванд.
30. Яке аз дастовардҳои ин ёдраскунӣ он аст, ки имрӯз касе метавонад ин асарро хонад, ки тасмими қатъӣ бигирад, то ба он парвози осмонӣ, ки ба сӯи шӯҳрат меравад, савор шавад.
31. Аммо, яке аз бузургтарин фоҷиаҳои ин ёдраскунӣ он аст, ки шояд касе низ бошад, ки ин асарро мехонад, аммо ҳеҷ ниёзе ба гӯш кардани ин ҷанг нахоҳад дид.

Лаҳзаи тарҷума 31
СИЮ ЯК ФАКТИ САЛТИН ДАР БОРАИ РАПТ