Тарҷума намуна ва пешгӯӣ дорад

Дар бораи ин чизҳо мулоҳиза кунед

«Дар охир, эй бародарон, ҳар он чи рост аст, ҳар он чи ҳалол аст, ҳар он чи одилона аст, ҳар чи пок аст, ва ҳар чизи зебост, ва ҳар он чи хушхабар аст; агар ягон фазилат бошад, ва агар ҳамду сано бошад, дар бораи ин фикр кунед» (Филиппиён 4:8).

Тарҷума намуна ва пешгӯӣ дорад

Маҳз дар вақти «Соати нисфишабӣ» Фарёди нисфишабӣ дар Хуруҷ 12 садо дод: (21-42). Пас аз чорсаду сӣ сол, Худо ваъдаи худро ба Иброҳим дар Ҳастӣ ба ёд овард (15:12-15). Насли ту дар замине ки аз они онҳо нест, ғарибе хоҳад буд ва ба онҳо хизмат хоҳад кард; ва чорсад сол онҳоро азоб хоҳанд дод; Ва низ он халқеро, ки онҳо ба ӯ хизмат мекунанд, доварӣ хоҳам кард, ва баъд аз он онҳо бо сарвати бузург берун хоҳанд омад. Ин ваъдаи Худо ба банӣ-Исроил буд, ки ба сарзамини ваъдашуда дохил шаванд. Дар вақти муқарраршуда Худо пайғамбари худро фиристод, то халқашро барои иҷрои каломи Худо ба Иброҳим омода созад.

Наҷот дар нисфи шаб ба амал омад, чунон ки дар Хуруҷ 12:29, вақте ки Худо ба амал омад: «Ва воқеъ шуд, ки дар нисфи шаб Худованд ҳамаи нахустзодагонро дар замини Миср, аз нахустзодаи Фиръавн, ки бар тахти ӯ нишаста буд, зад. нахустзодаи асир, ки дар зиндон буд; ва тамоми нахустзодаҳои чорпоён». Ин дар тарҷумаи банӣ-Исроил аз Миср буд. Худованд дар нисфи шаб омад, то онҳоро дар боли уқоб барад (Хуруҷ 19:4 ва Ишаъё 63:9). Тарҷумаи интихобшудагон ба ҳамин тариқ, дар нисфи шаб, (баъзе минтақаҳо шояд рӯзона бошад, масъала табиати номаълум ва ногаҳонии он, махфӣ аст) бо фарёди нисфишабӣ меояд. Банӣ-Исроилро барои рафтанашон омода карда буданд, ва Нисфи шаб иштирок карда, бо гиря. Ин мӯъҷизае буд, ки зоҳир ва дар қудрат буд. Ба нақшаи Худо пайравӣ кунед ва ба Гиряи нисфишабӣ омода шавед. Ӯ дар Юҳанно 14:3 ваъда дод, ки Ӯ меояд, то ки моро бо худ бибарад. Шумо низ омода бошед, зеро пас аз як соат гумон мекунед, ки ин рӯй нахоҳад дод.

Тарҷума намуна ва пешгӯӣ дорад - Ҳафтаи 01