Оё ҳеҷ гоҳ розҳои худро ба Худо ифшо макун

Идома….

Мор ва рӯҳи зиддимасеҳ (Бобил) имрӯз дар ҷаҳон бисёр аст, кӯшиш мекунад, ки сирри Худоро аз мӯъминони ҳақиқӣ ва содиқ дуздад. Тасаввур кунед, ки бо ин одамон чӣ шуд.

Доварон 13:3-5; Ин аст, ки панҷ оғои фалиштиён, ва тамоми канъониён, ва сидӯниён ва ҳивиёне ки дар кӯҳи Лубнон сокин буданд, аз кӯҳи Баалҳермӯн то даромадгоҳи Ҳамот. Ва онҳо бояд Исроилро ба воситаи онҳо имтиҳон кунанд, то бидонанд, ки оё онҳо ба аҳкоми Худованд, ки Ӯ ба падарони онҳо ба воситаи Мусо амр фармудааст, гӯш хоҳанд дод? Ва банӣ-Исроил дар миёни канъониён, ҳиттиён ва амӯриён, ва фариззиён, ва ҳивиён ва ябусиён сукунат доштанд;

Доварон 13:17-18, 20; Ва Монӯаҳ ба фариштаи Худованд гуфт: «Номи ту чист, то ки ҳангоме ки суханони Ту ба амал ояд, мо туро иззату эҳтиром кунем? Ва фариштаи Худованд ба ӯ гуфт: «Чаро исми Маро чунин мепурсӣ, дар сурате ки ин ниҳон аст? Зеро чунин воқеъ шуд, ки аланга аз қурбонгоҳ ба сӯи осмон боло рафт, фариштаи Худованд дар алангаи қурбонгоҳ сууд кард. Ва Монӯаҳ ва занаш ба он нигоҳ карда, рӯй ба замин афтоданд.

Доварон 16:4-6, 9; Ва баъд аз он чунин воқеъ шуд, ки вай занеро дар водии Сорек, ки Далило ном дошт, дӯст медошт. Ва сарварони фалиштиён назди вай омада, ба вай гуфтанд: «Ӯро фирефта кун ва бубин, ки қуввати бузурги ӯ дар куҷост ва бо кадом роҳ мо бар вай ғолиб омада метавонем, то ки ӯро ба озор диҳем; ҳар яке аз мо ёздаҳсад танга нуқра. Ва Далило ба Шимшӯн гуфт: «Илтимос, ба ман бигӯй, ки қуввати бузурги ту дар куҷост, ва туро бо чӣ гуна бадӣ кардан хоҳӣ буд». Дар он ҷо мардоне буданд, ки бо вай дар ҳуҷра меистоданд. Ва ба вай гуфт: «Филиштиён бар ту ҳастанд, эй Шимшӯн». Ва риштаҳоро мешиканад, чунон ки риштае, ки ба оташ мерасад, канда мешавад. Аз ин рӯ, қувваи ӯ маълум набуд.

Доварон 16:15-17, 19; Ва ба вай гуфт: «Чӣ гуна метавонӣ бигӯӣ, ки "туро дӯст медорам", дар сурате ки дилат бо ман нест? ту ин се бор маро масхара кардаӣ ва нагуфтӣ, ки қуввати бузурги ту дар куҷост. Ва чунин воқеъ шуд, ки вай ҳар рӯз бо суханони худ ӯро фишор медод ва ӯро ташвиқ мекард, ба тавре ки ҷони ӯ ба марг гирифтор шуд; Ки вай тамоми дили худро ба вай гуфт ва ба вай гуфт: "Ба сари ман риштарош наомадааст; зеро ки ман аз шиками модарам назди Худо насибат шудаам: агар ришамро тарошида бошам, қуввати ман аз ман меравад, ва нотавон шуда, мисли ҳар марди дигар хоҳам буд. Ва ӯро бар зонуҳои худ хобонд; ва мардеро ҷеғ зада, маҷбур кард, ки ҳафт қуфли сари ӯро битарошад; ва вай ба озор додани ӯ шурӯъ кард, ва қувваташ аз ӯ рафт.

Ҳастӣ 2:8-9, 16-17; Ва Худованд Худо ба самти шарқ дар Адан боғе шинонд; ва дар он ҷо одамеро, ки офарида буд, гузошт. Ва аз замин Худованд Худоро ба воя расонд, ки ҳар дарахти ба назар писанд ва барои ғизо хуб бошад; дарахти ҳаёт низ дар миёни боғ ва дарахти маърифати неку бад. Ва Худованд Худо ба он одам амр фармуда, гуфт: «Аз ҳар дарахти боғ бихӯр, вале аз дарахти маърифати неку бадӣ, аз он нахӯр; албатта бимирад.

Ҳастӣ 3:1-3; Ва мор аз ҳар ҳайвони саҳрое, ки Худованд Худо офарида буд, маккоронатар буд. Ва ба зан гуфт: «Оре, Худо гуфтааст: "Аз ҳар дарахти боғ нахӯред?" Зан ба мор гуфт: «Мо метавонем аз меваи дарахтони боғ бихӯрем; ба он ламс кунед, мабодо бимиред.

Ҳақиқатро бихаред ва нафурӯшед.

Навиштаи махсус № 142, "Калимаи огоҳӣ ва нубувват бояд баён шавад, инсоният бешубҳа ба асри фиреб ворид мешавад. Ҷаҳон ва ҳатто калисоҳои гарм намедонанд, ки дар зери он чӣ кор карда мешавад. Системаи ҷаҳонӣ ногаҳон боло меравад, аз ҷумла масъалаҳои пул ва тамоми паҳлӯҳои ҷомеа ба таври ғайричашмдошт ва ногаҳон тағир меёбанд. Интихобшудагон дар хоб намераванд ва ба зудӣ берун карда мешаванд. Эҳтиёт бошед, бародарон, ҳазар кунед, Худованд Худои шумо ба зудӣ меояд».

075 - Оё ҳаргиз розро ба Худо ифшо макун? дар PDF