«То омаданам ишғол кунед», маънои онро дорад, ки шумо бояд кори Ӯро дар рӯи замин иҷро кунед, мисли касе, ки ҳамеша бозгашти Ӯро меҷӯяд. Дар омода бошед, ҳамеша омода бошед, зеро намедонед соати бозгашти ногаҳонии Ӯ; дар як лахза, дар як мижа задан, дар як соат шумо фикр намекунед. Бо он чӣ ба шумо дода шудааст, тиҷорат кунед, то он даме, ки Ӯ биёяд.

Луқо 19:12-13; Ӯ гуфт: «Шахсе бузургвор ба кишвари дурдаст рафт, то ки барои худ салтанате ба даст оварад ва баргардад». Ва даҳ ғуломи худро ҷеғ зада, ба онҳо даҳ мино дод ва ба онҳо гуфт: «То омаданам машғул шавед».

Марк 13:34-35; Зеро Писари Одам мисли одамест, ки ба сафари дур рафта, хонаи худро тарк карда, ба бандагони худ ва ба ҳар кас қудрати кори худ дод ва дарбон амр фармудааст, ки бедор бошад. Пас, бедор бошед: зеро намедонед, ки соҳиби хона кай меояд, бегоҳ, ё нисфи шаб, ё бонг задани хурӯс, ё саҳар;

Доштан

Ваҳй 2:25; Аммо он чиро, ки шумо аллакай нигоҳ доштаед, то омаданам.

Дет. 10:20; Аз Худованд Худои худ битарс; ба вай хизмат хоҳӣ кард, ва ба ӯ часпида, ба номи ӯ қасам хӯр.

Ибр. 10:23; Касби имони худро бечунучаро нигоҳ дорем; (Зеро ки Ӯ ба ваъдааш содиқ аст;)

1-ум. 5:21; Ҳама чизро исбот кунед; Он чи хуб аст, маҳкам нигоҳ доред.

Ибр. 3:6; Аммо Масеҳ ҳамчун Писар бар хонаи худ; Мо хонаи кӣ ҳастем, агар боварӣ ва шодии умедро то охир маҳкам нигоҳ дорем.

Ибр. 4:14; Пас, модоме ки мо саркоҳини бузурге дорем, ки ба осмон гузида шудааст, Исо Писари Худост, биёед касби худро маҳкам нигоҳ дорем.

Ибр. 3:14; Зеро ки мо шарикони Масеҳ гардидаем, агар ибтидои эътимоди худро то ба охир устувор нигоҳ дорем;

Ибодат 6;12-13; Ва оташи қурбонгоҳ дар он фурӯзон хоҳад шуд; Он хомӯш карда намешавад; ва коҳин ҳар саҳар бар он ҳезум сӯзонда, қурбонии сӯхтаниро бар он тартиб медиҳад; ва чарбуи қурбониҳои саломатиро бар он хоҳад сӯзонд. Оташ ҳамеша бар қурбонгоҳ фурӯзон хоҳад шуд; ҳеҷ гоҳ берун нахоҳад рафт.

Ҳамаи инро шумо дар бораи Исои Масеҳ шаҳодат медиҳед; Ба қудрат ва номи Исои Масеҳ одамонро аз бемориҳо, ғуломӣ, юғҳо ва асорати рӯҳонӣ раҳо карда, омадани Худовандро бо шавқу ҳавас ва бетаъхир эълон кардан; худро аз ин дунё ва ғамхориҳои он ҷудо кунед ва ҳамеша омода бошед.

НАВИСАИ МАХСУС № 31, «Исо барои даравгарон меояд. Ва онҳое ки тайёр буданд, бо Ӯ рафтанд, ва дар баста буд, (Матто 25:10). Китоби Муқаддас эълон кард, ки дар байни боришоти аввал ва охирин вақти таъхир вуҷуд дорад (Мат. 25:5). Каме дудилагӣ. Аммо онҳое, ки дар ҳақиқат Худовандро дӯст медоштанд, то нисфи шаб гиря мекунанд». То омаданам ишғол кунед.