Тамғаи махфӣ - соҳибихтисос қайд карда шуд

Идома….

Мат. 13:30; Бигзор ҳарду то дарав якҷоя нашъунамо кунанд; ва дар вақти дарав ба даравгарон хоҳам гуфт: "Аввал хасраҳоро ҷамъ кунед, ва онҳоро банд-банд кунед, то ки сӯзонед; аммо гандумро дар анбори ман ҷамъ кунед".

Ҳақиқат - Ҳиз. 9:2, 3, 4, 5, 6, 10, 11; Ва инак, шаш нафар аз роҳи дарвозаи боло, ки ба тарафи шимол воқеъ аст, омаданд, ва ҳар яке силоҳи қатл дар даст; ва яке аз онҳо катон дар бар дошт ва сиёҳии нависанда дар паҳлӯяш буд; ва онҳо даромада, назди қурбонгоҳи мисин меистоданд. Ва ман низ чашми ман амон нахоҳад дод, ва раҳм нахоҳам кард, балки роҳи онҳоро бар сари онҳо подош хоҳам дод. Ва инак, марде ки катон дар бар дошт, ки сиёҳӣ дар паҳлӯяш буд, ин воқеаро хабар дода, гуфт: «Ман он чи ба ман фармудаӣ, ба ҷо овардам».

Ва ҷалоли Худои Исроил аз каррубие ки Ӯ бар он буд, то остонаи хона боло рафт. Ва ӯ мардеро, ки аз катон дар бар дошт, ки сиёҳии нависанда дар паҳлӯяш дошт, хонд;

Ва Худованд ба вай гуфт: «Аз миёни шаҳр, аз миёни Ерусалим бигзар, ва бар пешонии одамоне ки оҳ мекашанд ва барои ҳамаи корҳои зиште ки дар миёни он ба амал меоянд, нидо мекунанд, аломат гузор».

Ва ба дигарон дар гӯши ман гуфт: «Аз ақиби ӯ дар шаҳр биравед ва зарба занед; чашми худро дареғ надоред ва раҳм накунед.

Пиру ҷавон ва канизону кӯдакон ва занонро бикушед; ва аз маъбади ман сар кунед. Он гоҳ онҳо ба одамони қадим, ки дар назди хона буданд, сар карданд.

1 Петрус 4:17, 18; Зеро замоне расидааст, ки доварӣ бояд аз хонаи Худо оғоз шавад; ва агар он аввал аз мо сар шавад, оқибати онҳое ки ба Инҷили Худо итоат намекунанд, чӣ мешавад?

Ва агар одилон базӯр наҷот ёбанд, осиён ва гунаҳкор ба куҷо хоҳанд омад?

Дурӯғ

Ваҳй 13:11, 12, 16; Ва ҳайвони ваҳшии дигаре дидам, ки аз замин берун меояд; ва мисли барра ду шох дошт, ва мисли аждаҳо сухан мегуфт. Ва Ӯ тамоми қудрати ҳайвони ваҳшии аввалро дар пеши худ ба кор бурда, замин ва сокинони онро водор мекунад, ки ба ҳайвони ваҳшии якум, ки захми марговараш шифо ёфта буд, саҷда кунанд. Ва Ӯ водор мекунад, ки ҳама, чӣ хурду бузург,, чӣ сарватманд ва ҳам камбағал, ва озод ва ғулом, ки дар дасти рост ва ё дар пешонии онҳо нишона гиранд;

Ваҳй 19:20; Ва ҳайвони ваҳшӣ ва пайғамбари козиб, ки пеши ӯ мӯъҷизаҳо ба амал овард, бо вай гирифта шуданд, ва бо он онҳоеро, ки тамғаи ҳайвони ваҳшӣ гирифта буданд, ва онҳоеро, ки ба сурати ӯ саҷда мекарданд, фиреб дод. Ин ҳардуро зинда ба кӯли оташе андохтанд, ки аз кибрит фурӯзон буд.

Ваҳй 20:4, 10; Ва ман тахтҳоро дидам, ва онҳо бар онҳо нишаста буданд, ва ба онҳо доварӣ карда шуд; ва ҷонҳои онҳоеро дидам, ки барои шаҳодати Исо ва барои каломи Худо сари бурида шуда буданд ва ба ҳайвони ваҳшӣ саҷда накарда буданд ва тасвири ӯ, на дар пешониҳояшон, на дар дастҳояшон тамғаи худро нагирифтааст; ва онҳо ҳазор сол бо Масеҳ зиндагӣ карда, подшоҳӣ карданд. Ва иблис, ки онҳоро фиреб дод, ба кӯли оташ ва кибрит, ки дар он ҳайвони ваҳшӣ ва набии козиб ҳастанд, андохта шуд ва то абад то абад азоб хоҳад кашид.

Ваҳй 20:6; Хушо ва муқаддас аст касе ки дар эҳёи якум иштирок дорад: бар чунин мамоти дуюм қудрат надорад, балки онҳо коҳинони Худо ва Масеҳ хоҳанд буд ва бо Ӯ ҳазор сол салтанат хоҳанд кард.

ҲАРОР - № 46

«Марди пурасрор бо сиёҳии нависанда аст, ки диктори ботантана аст, ки доварӣ наздик аст. Ӯ бояд бар пешонии баргузидагон нишоне мегузорад; ки барои корҳои зиште, ки дар миёни онҳо содир шуда буд, оҳ мекашанд ва гиря мекунанд ва ҳама бояд нобуд шаванд, ки аломати Худо надоштанд. Нависандаи сиёҳ рамзи адибони гузашта, ҳозира ва оянда буд, ки дар охири замон пайдо мешаванд.. Вай вақте пайдо мешавад, ки коса пур аз гуноҳ аст. Одами сиёҳӣ бо огоҳии Худо зоҳир мешавад, ки вақт барои доварӣ пухтааст. Ӯ интихобшударо қайд ва ҷудо мекунад».

б) Номе ба ӯ дода нашудааст; ӯ танҳо нависандаи доварӣ, вой ва раҳмат буд. Нависандаи сиёҳ дар охир интихобшударо бори дигар қайд ва ҷудо мекунад.

в) «Аҳамияти он чизе, ки ман менависам, паёми ниҳоӣ ба арӯс ва ҳукми ҳукми миллат аст. Инак, ман коре мекунам, ки шумо ба он бовар нахоҳед кард, магар он ки ба он имон овардан даъват карда нашавед». Ролҳо инчунин ба чархҳои қудрати Худо пайвастанд. Интихобшудагон аз ҷониби онҳо дар паём низ қайд карда мешаванд; Ваҳйи илоҳӣ бо онҳо алоқаманд аст».

037 - Издивоҷи махфӣ барои интихобшуда, даъватшуда ва содиқ - дар PDF