បុណ្យសពនិងអ្វីដែលអ្នកត្រូវដឹង

សព្វថ្ងៃនេះមានអ្នកស្លាប់ច្រើនដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍សង្គ្រាមឃាតកម្មការរំលូតកូននិងមួយចំនួនទៀត។ មនុស្សស្លាប់មិនអាចលឺឬនិយាយជាមួយអ្នកបានទេ។ រូបកាយនៅទីនោះតែព្រលឹងនិងវិញ្ញាណនៅខាងក្រៅ។ នេះបើយោងតាម ​​Eccl ។ ១២: ៧ «ពេលនោះធូលីនឹងត្រឡប់ទៅជាធូលីវិញហើយវានឹងត្រឡប់ទៅឯព្រះដែលបានប្រទានមក»។ វាជាភាពឯកកោដូចជាពេលដែលអ្នកបន្ទាបពួកគេចូលទៅក្នុងដីនិងចាកចេញទាំងអស់។ នៅពេលអ្នកនៅលើផែនដីមានសុខភាពល្អហើយប្រហែលជាអួតខ្លួនអ្នកភ្លេចថាអ្នកបានមកពិភពលោកនេះអាក្រាតហើយនឹងចាកចេញពីពិភពលោកនេះដោយមិនយកអ្វីជាមួយអ្នក។ គ្មាននរណាម្នាក់អមដំណើរអ្នកទេ។ គ្មានមនុស្សស្លាប់ដែលមិនធ្លាប់ចុះហត្ថលេខាត្រួតពិនិត្យមូលប្បទានប័ត្រគណនីរបស់ពួកគេឬហៅទូរស័ព្ទទៅដៃរបស់ពួកគេឡើយ។ តើអ្វីទៅជាការធ្វើដំណើរដែលអ្នកអាចនិយាយបាន; ផ្ទុយទៅវិញបើអ្នករាល់គ្នាស្គាល់សេចក្ដីពិតដែលមកពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពីព្រោះពួកទេវតានាំមនុស្សស្លាប់ដែលស្លាប់ទៅឯសួនមនោរម្យ។

ពិធីជប់លៀងរបស់អ្នកគាំទ្រមានច្រើនការស្រែកយំរីករាយការអបអរសាទរការបរិភោគការរាំនិងការផឹកនៅពេលមរណភាពរបស់មនុស្ស។ នេះច្រើនតែពឹងផ្អែកលើអាយុស្ថានភាពស្ថានភាពប្រជាប្រិយភាពនិងច្រើនទៀត។ អ្នកខ្លះមិនមានរបស់ទាំងនេះទេហើយសូម្បីតែសមាជិកគ្រួសារក៏មិនចាប់អារម្មណ៍ដែរ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ដោយឯកោហើយបោះបង់ចោល។ អ្នកខ្លះស្លាប់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនៅផ្ទះក្នុងអគ្គិភ័យជាដើមនៅចុងបញ្ចប់សាច់ត្រូវទុកចោលក្នុងរណ្តៅ។ សម្រាប់អ្នកជឿសេចក្តីសង្ឃឹមមិនធ្វើឱ្យខ្មាស់អៀនទេ (រ៉ូម ៥: ៥-១២) ។ បទគម្ពីរបរិសុទ្ធចែងថាអ្នកជឿមានសេចក្ដីសង្ឃឹមហួសពីផ្នូរ។

ភាពពិតនៃការស្លាប់មាននៅក្នុងលូកា។ ១៦: ១៩-២២“ ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថាអ្នកសុំទានបានស្លាប់ទៅហើយត្រូវបានពួកទេវតាដឹកចូលទៅក្នុងទ្រូងរបស់អ័ប្រាហាំ (សព្វថ្ងៃនេះគឺជាឋានសួគ៌) ។ នេះអនុវត្តតែចំពោះអ្នកជឿពិតដែលបានស្លាប់នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អ្នកមានក៏ស្លាប់ទៅហើយគេបញ្ចុះសពគាត់ (អ្នកទាំងនោះជាអ្នកដែលបានស្លាប់ដោយមិនបានទទួលជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្ដ) ។ គ្មានទេវតាណាត្រូវបានបញ្ជូនទៅដឹកមនុស្សបែបនេះទេ។ ធ្វើឱ្យជម្រើសរបស់អ្នកមានអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកប្រសិនបើអ្នកស្លាប់។ អ្នកដែលស្លាប់បានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលមួយនៃដំណើរ។ វាជាទាំងអ្នកត្រូវបាននាំដោយពួកទេវតាទៅឋានសួគ៌ខាងលើឬអ្នកត្រូវបានគេកប់ហើយទៅឋាននរកនៅក្រោមដី។ ទាំងឋាននរកនិងឋានសួគ៌គឺជាកន្លែងរង់ចាំ។ មួយសម្រាប់អ្នកដែលបដិសេធព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ (ឋាននរក) ខណៈកន្លែងផ្សេងទៀតគឺជាកន្លែងដ៏ស្រស់ស្អាតសម្រាប់អ្នកដែលបានប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់ពួកគេហើយទទួលយកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ (ឋានសួគ៌) ។ នរកគឺជាកន្លែងរង់ចាំសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅកាន់បឹងភ្លើង។ ចំណែកឯឋានសួគ៌ជាកន្លែងរង់ចាំនៅឯផ្លូវទៅស្ថានសួគ៌គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីរបស់ព្រះ។

នៅពេលយើងកាន់ទុក្ខឬអបអរសាទរក្នុងពិធីបុណ្យសពវាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង។ គួរចងចាំផងដែរប្រសិនបើមនុស្សស្លាប់ត្រូវបាននាំយកដោយពួកទេវតាទៅឋានសួគ៌ឬទើបតែបញ្ចុះ។ វាទាំងអស់គឺអាស្រ័យលើអ្វីដែលអ្នកស្លាប់បានធ្វើជាមួយនឹងអំពើបាបរបស់ពួកគេពេលនៅរស់។ បានប្រែចិត្តហើយរស់នៅដើម្បីព្រះគ្រីស្ទឬនៅតែមានបាបនិងសាតាំងដែលបានសរសើរតំរូវការព្រលឹងនិងអនាគតរបស់ពួកគេ។ ពេលវេលាចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់មនុស្សគឺសំខាន់ណាស់ពីព្រោះមនុស្សមានបាបម្នាក់នៅតែអាចស្រែករកព្រះចងចាំពីចោរដែលបានប្រែចិត្តនៅលើឈើឆ្កាងនៅឯការឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងឱកាសចុងក្រោយចោរបានទទួលយកព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២៣: ៣៩-៤៣) ។ ប្រសិនបើពួកទេវតាមិនបានមកដឹកអ្នកទេអ្វីទាំងអស់ដែលរង់ចាំអ្នកគឺជាដំណើរឯកកោហើយស្ថិតនៅក្នុងនរក។ មិនថាការសរសើរនិងការប្រារព្ធពិធីនៅខាងក្រោយអ្នកនៅលើផែនដីទេ។

ដំណាក់កាលបន្ទាប់គឺជាពេលវេលានៃការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅពេលមកដល់គោលដៅរង់ចាំរបស់អ្នក។ នៅក្នុងនរកវានឹងក្លាយជាការសំរេចភ្លាមៗនៃឱកាសបាត់បង់ការសោកស្តាយភាពមិនស្រួលការឈឺចាប់និងច្រើនទៀតនៅក្នុងក្រុមហ៊ុននៃមនុស្សសោកសៅ។ មិនមានសេចក្តីអំណរឬការសើចនៅទីនោះទេព្រោះវាយឺតពេលដើម្បីប្រែចិត្តហើយធ្វើការអំពាវនាវ។ មនុស្សនៅឋានសួគ៌គឺមានសន្តិភាព។ ដូចគ្នានេះផងដែរនៅក្នុងក្រុមហ៊ុននៃពួកបរិសុទ្ធពិតប្រាកដផ្សេងទៀតដូច្នេះមិនមានការសោកស្តាយគ្មានទុក្ខព្រួយឬយំ។ អំណរដែលមិនអាចនិយាយបានអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់នៅលើផែនដីត្រូវបានលុបចោលពីការចងចាំរបស់អ្នក។ គ្មានបន្ទប់សម្រាប់ទុក្ខព្រួយទេ។ ពួកទេវតានៅគ្រប់ទីកន្លែង។

នៅឯពិធីបុណ្យសពប្រជាជននៅលើពិភពលោកអ្នកនៅក្នុងឋាននរកនិងអ្នកនៅឋានសួគ៌មានការបង្ហាញខុសគ្នា។ នៅលើពិភពលោកការសម្ដែងជាទូទៅត្រូវបានលាយបញ្ចូលគ្នា។ មនុស្សសោកសៅតក់ស្លុតនិងមិនប្រាកដប្រជាហើយអ្នកខ្លះមានសេចក្តីរីករាយ។ សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សជាច្រើនគឺជាអ្នកទៅព្រះវិហារដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានតែមិនស្គាល់អត្តសញ្ញាណជាមួយព្រះគ្រីស្ទទេ។ នៅឯពិធីបុណ្យសពរបស់ពួកគេប្រជាជនមិនប្រាកដថាពួកគេបានទៅកន្លែងណាទេហើយប្រសិនបើមានទេវតាមកដឹកពួកគេ។ អ្នកខ្លះគិតថាពេលណាមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ទៅគឺទាំងអស់នេះជារឿងមិនពិតកុំអោយចាញ់បោកគេ។ ព្រះគម្ពីរចែងថាវាត្រូវបានតែងតាំងអោយមនុស្សតែម្នាក់គត់ដើម្បីស្លាប់តែបន្ទាប់ពីការជំនុំជំរះនេះ (ហេ។ ៩:២៧) ។

អ្នកដែលនៅក្នុងនរកស្វាគមន៍មនុស្សថ្មីដែលមករកពួកគេនៅពេលស្លាប់: ហើយដឹងថាមនុស្សបែបនេះត្រូវបានបាត់បង់នៅពេលដែលនៅលើផែនដី។ រឿងនេះកើតឡើងដោយបដិសេធអំណោយរបស់ព្រះសំរាប់អំពើបាប។ ក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ មនុស្សនៅលើផែនដីនៅឯពិធីបុណ្យសពមិនដឹងថាតើមនុស្សនោះរស់នៅយ៉ាងម៉េចហើយប្រសិនបើពួកគេបញ្ចប់ក្នុងឋាននរក។ មិនថាពួកគេត្រូវបានគេសរសើរនិងអបអរសាទរយ៉ាងម៉េចនៅក្នុងពិធីបុណ្យសពនោះទេព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលចុងក្រោយ។ ប្រសិនបើអ្នកទៅឋាននរកអ្នកនឹងឃើញខ្លួនអ្នកងើបក្បាលរបស់អ្នកដើម្បីមើលថាអ្នកវង្វេងបាត់។ អ្នកមិនបានទទួលយកអំណោយទានរបស់ព្រះដោយឥតគិតថ្លៃ។ មិនថាបំណងប្រាថ្នាល្អ ៗ បានបង្ហាញនៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់មនុស្សម្នាក់ក៏ដោយ

ទោះយ៉ាងណាអ្នកដែលរស់នៅក្នុងឋានសួគ៌នៅពេលមនុស្សស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទបានមកដល់ដឹងច្បាស់ថាអ្នកបានធ្វើឱ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងព្រះហើយអ្នកបានត្រលប់មកផ្ទះវិញដោយសុខសាន្ត។ មិនថាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកនៅលើផែនដីការសរសើរឬការរំលោភបំពាននៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់មនុស្សនោះទេ។ មនុស្សនៅលើពិភពលោកដែលគ្មានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងមិនដឹងច្បាស់អំពីរបៀបស្រមៃយ៉ាងត្រឹមត្រូវពីកន្លែងដែលអ្នកអាចនឹងមាននោះទេ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលមានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដឹងច្បាស់ពីកន្លែងដែលអ្នកទំនងជាបានទៅ។ ឋាននរកឬឋានសួគ៌អាស្រ័យលើទីបន្ទាល់របស់មនុស្សពេលរស់នៅលើផែនដី។ នេះជាមូលហេតុដែលវាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីត្រូវប្រាកដអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើផែនដី។ ធ្វើឱ្យការហៅនិងការជ្រើសរើសរបស់អ្នកមានភាពប្រាកដប្រជាដោយជំនឿលើការបញ្ចប់របស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង។

មនុស្សដែលបានលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេចំពោះព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទតាមរយៈការប្រែចិត្តមិនថារស់ឬនៅឋានសួគ៌មានក្តីសង្ឃឹម to ស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ូលបានសរសេរក្នុងលេខ ១^st ថែស្សាឡូនីច។ ៤: ១៣-១៨ អំពីការរស់នៅនិងអ្នកស្លាប់និងដាន់។ ១២: ២ ក៏បាននិយាយថា“ ហើយពួកគេជាច្រើនដែលដេកលក់ក្នុងធូលីដីនឹងភ្ញាក់ឡើងអ្នកខ្លះនឹងទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនិងខ្លះទៀតត្រូវអាម៉ាស់។ ការសម្តែងនេះនឹងមកដល់ពេលវេលានៃការទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះ។

នៅក្នុងពិធីបុណ្យសពសូមចងចាំរឿងទាំងនេះហើយចងចាំថាកន្លែងណាដែលអ្នកឬមនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់អាចនឹងបញ្ចប់។ នរកនិងបឹងភ្លើង; ឬឋានសួគ៌និងស្ថានសួគ៌។ ប្រាប់មនុស្សឱ្យប្រែចិត្តហើយទទួលយកព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនិងព្រះ។ នេះគឺជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីប្រាកដថាកន្លែងណាដែលនឹងត្រូវធ្វើដំណើរទោះបីជាប្រភេទនៃពិធីបុណ្យសពក៏ដោយ។ អ្នកស្លាប់បានបាត់បង់ហើយទិសដៅមិនអាចត្រឡប់វិញបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកបានស្លាប់នៅថ្ងៃនេះអាចនឹងមានពិធីបុណ្យសពសម្រាប់អ្នក។ ប៉ុន្តែអ្នកពិតជាដឹងកន្លែងដែលអ្នកនឹងចំណាយអស់កល្បជានិច្ចទេ។ តើអ្នកដឹងកន្លែងដែលមនុស្សដែលអ្នកបានចូលរួមពិធីបុណ្យសពរបស់ពួកគេបានទៅទីណាទេ? តើអ្នកបានជួយពួកគេទៅទីនោះទេហើយតើអ្នកធ្លាប់ប្រាប់ពួកគេពីភាពខុសគ្នារវាងទិសដៅទាំងពីរនិងវិធីដើម្បីទៅដល់។ តើអ្នកបានចូលរួមចំណែកអ្វីខ្លះក្នុងជីវិតប្រជាជននិងគោលដៅចុងក្រោយរបស់ពួកគេ? ពិធីបុណ្យសពគឺជាពេលវេលាដើម្បីគិតរឿងរ៉ាវផ្សេងៗអ្នកអាចនឹងត្រូវដាក់សាកសពនៅទីនោះយឺតពេលហើយ។

១១៥ - បុណ្យសពនិងអ្វីដែលអ្នកត្រូវដឹង