Таърих ва рӯйдодҳои пайғамбар

«Таърихи ҷаҳонӣ, чунон ки мо мебинем, дигар нахоҳад буд, чунон ки мо медонем. Мувофики пешгуихо синну сол ба кори тезу кутох оид ба олами маънавй ва инсон омода мешавад; Ихтироъҳои ӯ ҳатто инро исбот мекунанд! Ба наздикӣ воқеаҳо мисли тӯфон дар ҷаҳон якбора ҷамъ мешаванд! – «Мувофиқи атои нубувват ва Навиштаҳо ногаҳон хоҳад буд ва ба зудӣ, ки халқҳо ба як ҳукумати ҷаҳонӣ омода мешаванд!» - «Пеш аз ба охир расидани ин синну сол ҷаҳон аз тағйироти бузурги сохторӣ, комилан нав ва азнавсозии замин мегузарад. Он чизе ки онҳо тасаввур мекарданд, иҷро хоҳанд кард! . . . ба олами хаёлӣ ва сипас ба ибодати дурӯғин мебарад, чун диктатори фиребгар барои ишғоли курсии худ бархоста!» (Ваҳй 13)

«Агар мо пешгӯиҳо ва он чиро, ки Худованд ба воситаи рӯҳ ошкор кардааст, дуруст доварӣ кунем, он як асри ҳалокатовар, хатарнок ва фалокатовар дар тамоми халқҳо хоҳад буд. Мо мебинем, ки қувваҳои азим ҷамъ меоянд ва инчунин баъзе вақтҳои хатарноктаринро, ки мо дидаем, барои рӯйдодҳои дар боло овардашуда роҳ омода мекунанд!” – "Биёед омода бошем ва ба тарҷума омода бошем, чашмони рӯҳониамонро ҳамеша кушода нигоҳ дорем! Навиштаҳо эълон мекунанд, ки омадани Исо ба ғайр аз баргузидагон барои ҳама ногаҳон ва ғайричашмдошт хоҳад буд; мавсими бозгашти Ӯро мефаҳманд!»

«Туморҳо ва Навиштаҳо нишон медиҳанд, ки замин пеш аз бозгашти Исо чӣ гуна хоҳад буд! Инчунин мо метавонем интизори дидани ҷангҳо, инқилобҳо, заминларзаҳои азим, гуруснагӣ, вабоҳо; мо мусибати умумиҷаҳонӣ дар якҷоягӣ бо нооромӣ ва тарсро хоҳем дид; дар рӯи замин халқҳо аз изтироб пур шуданд! Афзоиши дониш ва ихтирооти аҷибе хоҳад буд, ки ниҳоят ба харобии онҳо оварда мерасонад! – Боварӣ ба омадани Масеҳ, аммо ин танҳо ба масеҳиёни ҳақиқӣ мегӯяд, ки ин аломати омадани Ӯст! Аломатҳо дар ҷаҳони динӣ (бисёриҳо ақиб хоҳанд шуд.) Навиштаҳо инчунин аз осият, «дур шудан» аз «имони ҳақиқӣ» ва Каломи солим огоҳ мекунанд; гирифтани тақлид!» - «Лекин шумо қавӣ ва дар қудрати Ӯ бошед!»

"Аломати гуноҳ, шароити бадахлоқона бениҳоят аҷиб хоҳад буд, ки дар он чизе, ки ҳоло вуҷуд дорад ва рӯй хоҳад дод!" — «Исо гуфт, чунон ки айёми Лут (Садӯм) ва дар айёми пеш аз тӯфон! – Дар замони Нӯҳ онҳо либоспӯшӣ мекарданд. Артефактҳои қадим нишон доданд, ки онҳо инчунин қисмҳои зиёди баданашонро наққош мекарданд, аз афташ, он чизест, ки аз ҳама бештар мепӯшиданд, илова бар ин, онҳо бутҳои гуногуни осмонро мепарастиданд ва ғайра.

"Онҳо дар бораи орҷҳои дурдасти имрӯзаи худ гузориш медиҳанд, аммо мо бояд дар он рӯзҳо фаромӯш кунем, ки мард ё зани 200 ё 300-сола метавонад бо ҷавонон дар корҳо муошират кунад! - Ҳама гуна таҳқир вуҷуд дошт. - Дар хотир доред, ки писар ё духтари навраси Амазонка (гигантҳо) дар фантазияи ҷаҳони худ чизи дурдасти онҳо хоҳад буд. Ҳамон тавре ки ҷаҳони иҷтимоии имрӯза дар намудҳо!» (Ба саҳифаи №109 нигаред) - Ҳаст. 19:4, "Ва онҳо бо ҳар роҳе (инқилоби ҷинсӣ) омехта шуда, бадӣ ва зӯроварии даҳшатнок ба вуҷуд меоварданд, то даме ки Худо онҳоро ҳалок кунад!" (Боби 6-ро хонед) «Агар ақли ту ларзон шавад, Нӯҳ 500 буд сол пеш аз таваллуди се писараш! (Ҳас. 5:32) - Илова бар ин, Одам то 930 сола зиндагӣ карда, фарзанд ба дунё овард!» (Ҳас. 5:4-5) - Ояти 6 нишон медиҳад, ки «Шет соҳиби фарзанд шуд ва 912 сол умр дид». Ва он дар бораи бисёр ҳолатҳои дигар нақл мекунад! - «Магар мардон зебо буданд ва занон ҳанӯз дар синни 300-400 сола? Оё онҳо метавонистанд ҳам фарзанд дошта бошанд? - Ман ният дорам, ки дар ин ҷо ба ин ҷо наравам. Аммо дар бобҳои Ҳастӣ бисёр ва бисёр оёти олиҷаноби Худо мавҷуданд ». - «Пас, мо мебинем, ки дар рӯзҳои пеш бадӣ ва зӯроварӣ нишонаи дигари замони мост! Бедор бошед ва дуо кунед! ”

«Ҳамаи ин воқеаҳо кофист, то ба мо хабар диҳанд, ки ин соати мост, то дар ҳама ҷо шаҳодат диҳем; ин нишонаи ҳосили ҷаҳон аст; пухтааст! ” - «Доси худро ба дос андозед, зеро дарав фаро расидааст! Мо дар аломати насли охирин зиндагӣ дорем, ки ин чизҳоро мебинад! » (Мат. 24: 33-35) «Инчунин, ҳушёр бошед. Исо ба марде монанд аст, ки дар роҳи дур аст, ки пас аз бозгашташ мебинад, ки мо кори худро то чӣ андоза хуб анҷом додаем! ” (Марқӯс 13: 34-37)

Барои нишон додани аҳамият, ман мехоҳам ин қайдро бори дигар чоп кунам: Мас. 4:12 мегӯяд: "Роҳи Ту зина ба зина кушода хоҳад шуд!" – «Ва албатта Худованд шуморо бо ҳикмати фаровони Худ ҳидоят мекунад, то дар ин ҳосили бузург саҳм дошта бошед! Он зуд пухта истодааст ва Худованд Исо гуфт, ки вақт маҳдуд хоҳад буд; ва ки Ӯ кори кӯтоҳ ва зуд анҷом диҳад! – Мо комилан дар рӯзҳои башоратдиҳии ҷаҳонӣ! ” - “Ӯ ба мо сигнал дод; вақт кӯтоҳ аст. Биёед ҳар кори аз дастамон меомадаро кунем! ” - «Деҳқоне, ки ҳамагӣ чанд тухмӣ мекорад, танҳо ҳосили ночиз мегирад, аммо агар бисёр шинонад, ҳосили зиёд мегирад! - Ва шумо дар ҳосили ҷонҳое, ки мо якҷоя ғолиб меорем, мукофот хоҳед гирифт! Шумо дар осмон ганҷе ҷамъ мекунед! ” (Мат. 19:21) - Фил. Соати 1, 6, «Касе ки дар шумо кори некро огоз намудааст, онро ба амал меоварад!». - Ҷош. 1: 8 гуфта шудааст: "То ки Худованд бо ту биравад ва аз ту шикаст нахӯрад, ва роҳҳои ту обод ва комёб бошанд. Ва бигзор Худованд инро идома диҳад, вақте ки шумо дар муҳаббати илоҳӣ муттаҳид мешавед ва барои ҷонҳо якҷоя дуо мегӯед! ”

«Эй баракатҳои Парвардигор нисбати шахсият ва калисо дар рӯзи охирин то чӣ андоза аҷоибанд. Одилон мисли дарахти хурмо шукуфон хоҳанд шуд! (Заб. 92: 12-15) - «Онҳое ки дар хонаи Худованд шинонда мешаванд, дар судҳои Худои мо гул мекунанд. Онҳо ҳанӯз дар пирӣ мева хоҳанд овард; онҳо фарбеҳ ва шукуфон хоҳанд буд; то нишон диҳад, ки Худованд росткор аст: Ӯ сахраи ман аст ва дар Ӯ ҳеҷ ситаме нест ».

Дар Исо муҳаббати фаровон,