НАВИСИ МАХСУС БА ШАРИКОНИ МАХСУС

«Ин мактуби шахсӣ аст ва танҳо ба онҳое, ки маро навиштаанд ва дафтару китобҳо доранд. Мо чизҳои пурқудратро дидем! ” - "Ва шарикони ман дасти Худовандро мӯҳтавотар ва қавитар эҳсос хоҳанд кард ва таҷрибаи шумо мисли болҳо хоҳад гирифт ва шуморо дар ваҳй ва ҳикмати Худованди мизбон баланд хоҳад бурд!" Барои подшоҳи баланд, Подшоҳи мо Исо барои интихобкардагони худ, ки ба ин хизмат кӯмак мерасонанд, нақшаҳо дорад! «Инак Худованд мегӯяд, чунон ки Довуд дар Забур навиштааст, гуфт вай Ба Худованд мегӯям, бо сабр мунтазир шав, сабри Ӯро интизор шав! " - «Бале, Худованд сипари шумо ва офтоби бузурги шумо хоҳад буд, ки бо қудрати азим бар шумо нур мепошад ва ман аз осмон мешунавам ва ба шумо ҷавоб хоҳам дод! Ман ниёзҳои шуморо қонеъ мекунам ва ба шумо чизҳои ояндаро нишон медиҳам, ва шумо чизҳои зебои Худои Ҳайро хоҳед дид ва ширин хоҳед шуд! Инак, ман барқ ​​ва овозро дар раъду барқ ​​меофаринам, бодро ба садо мебардорам ва баҳрро ба ғурриш меандозам, чароғҳои осмониро ба ҳаракат меоварам ва мардумро дар ҷое истодам! Ман хӯрокхӯрро сарзаниш мекунам ва нуру ашёи гаронбаҳоро ба муқаддасонам мефиристам, зеро Худованд аз ҷои худ истода, дар аъмоли худ зуд аст ва вақтро таъин кардааст! Инак, чашмони Худованд дар гирди туст, ва ба мисли пӯсти худ наздик аст ва онҳоеро, ки бо ҷидду ҷаҳд Ӯро меҷӯянд, подош хоҳад дод. Ман аз нафаси худ наздиктарам! Ҳамаи мардум Худоро ситоиш кунед! ” (Боқимондаи ин сархат нубувват аз ҷониби Худованд барои мо буд.)

Чунин ба назар мерасад, ки дар тамоми рӯи замин фалокати байналмилалӣ ва намоишҳои аҷиби доварӣ вуҷуд дорад! Ба назар мерасад, ки фалокат, нооромиҳо ва гумроҳии фалокатбор ба ҳар тараф давида истодаанд! Мардон ошуфтаанд ва ҳама чизеро, ки гӯё онҳоро аз мушкилиҳои худ дур мекунад, дарк мекунанд. Ҳама халқҳо ҳоло оҳиста-оҳиста ба сӯи як пули ҷаҳонӣ кор мекунанд ва савдои ҷаҳонӣ ба доми бади Бобули шарир ва тоҷирони вай ворид мешавад, то онҳо ганҷҳои заминии ӯро ҷамъ кунанд ва худопарастонро дар рӯи замин таъқиб кунанд! - «Антимасеҳи зишт ба зудӣ эҳьё мешавад ва тӯри бади худро дар байни халқҳо меандозад ва онҳоро ба сӯи харобшавӣ ва ҳалокати комил мекашад! Се қурбоққаи шайтонии Ваҳй омодаанд, ки халқҳоро дар рӯи замин фирефта, онҳоро ба хунрезии Ҳармиҷидӯн расонанд! Ва онҳо ба сабаби ихтироъ кардани дуд ва оташ бо шӯриши шадид ба чоҳ хоҳанд афтод! Аммо пеш аз ин, Худо барои мо нақшае дорад, ки гули дарахти арӯсро ба вуҷуд меорад ва "офариниши ӯ нури онро мепӯшонад!" Мо борони пештараро борид, ки маънояш «борони муаллим» буд ва он барои ба мо баргардонидани таълимотҳои дар Китоби Муқаддас пинҳоншуда ва аз нав барқарор кардани атои шифобахшӣ ва таъмиди рӯҳонӣ буд! «Ва акнун Ӯ ба мо «борони охирин»-ро медиҳад, ки шоҳиди воқеии зиндаро ба вуҷуд меорад! Ва ҷалоли Худоро дар миқёси дар замони ҳозира номаълум зоҳир кунед! Рӯҳи пешгӯӣ чизҳои ояндаро ба мо маълум хоҳад кард! Чунин қудрати пуршиддат вуҷуд хоҳад дошт, то он даме, ки дар ҳақиқат касе баҳонае набошад, ки онро инкор кунад, ҷуз онҳое, ки мехоҳанд дар лаззатҳои дунё идома диҳанд! Аммо баргузидагони Ӯ мисли магнит ба он ҷалб карда мешаванд ва насли рӯҳонии Худо ва онҳое, ки пешакӣ таъин шудаанд, бо дасти Ӯ ҷамъ мешаванд! Мо дар рУх эчодиёти нав мешавем!». Исои Худованд аз ҳамин рӯз халқи Худро ба маркази иродаи Худ хоҳад овард! «Инак мегӯяд Худованд дар Айюб 29:23 навишта нашудааст, ва онҳо маро интизор буданд, мисли борон; ва онҳо даҳони худро ба мисли "борони охирин!" васеъ кушоданд Ва боз ҳам бештар мегӯяд Худованд, ва гиряи шумо ба шодӣ мубаддал хоҳад шуд, чунон ки касе либоси навро интизор аст! Ва ту мисли каррубиён ва серафимҳо суруд хоҳед хонд, муқаддас, муқаддас, муқаддас Худованд Худои мост! »

«Тадҳин ва рӯҳ дар ин ҷо дар ин паёми Кэпстон ​​чунон мустаҳкам мешавад, ки шумо онро дар фосилаи монанди мавҷҳои бод ҳангоми дуо эҳсос мекунед! Худованд Исо ба мо борони аҷиби наҷот бахшид. Ва чархҳои зиндаи Худованд метавонанд ба монанди барқ ​​тез даванд ва наздик шаванд, зеро Подшоҳ осмонҳоро хам карда, фуруд омад! Вай шахсан як қатор ғайриоддии мӯъҷизаҳо ва нишонаҳоро мерезад! Чеҳраи ӯ моро шод кард. Равшании осмон моро мағлуб кард. Худовандро ситоиш кунед! 7 раъду барқ ​​он аст, ки калисо ба андозаи амиқтар медарояд ва дар чизҳои осмонӣ иҳота карда мешавад, ки метавонанд аксар вақт дида мешавад! Ва фиристодагони осмонӣ ба мо хеле наздик мешаванд, зеро арӯсро ба судҳои осмонӣ мебаранд! ”

(Дар ҳақиқат миқдори азиме пешгӯиҳо ба амал омада истодаанд. Дар пеш баъзе чизҳои аҷоиб ва шигифтангез мавҷуданд. Дар гузашта мо танҳо аз тадҳини Худо доруҳо мепошидем, аммо ҳоло он бо мавҷҳо чун баҳр хоҳад омад, ки боди сахти наҷот меорад бо он!)

Дар Масеҳ муҳаббат,