ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។
នៅឯការឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងដែលទ្រង់ព្យួរនៅចន្លោះផែនដី និងស្ថានសួគ៌—ជាទស្សនីយភាពដល់មនុស្ស និងទេវតា ជាមួយនឹងទារុណកម្មកាន់តែមិនអាចទ្រាំទ្របានគ្រប់ពេល។ ការស្លាប់ដោយការឆ្កាង ត្រូវបានគេដឹងថា រាប់បញ្ចូលទាំងផលបូកនៃទុក្ខវេទនាទាំងអស់ ដែលរាងកាយអាចជួបប្រទះ៖ ស្រេកទឹក គ្រុនក្តៅ ការខ្មាស់អៀន ការធ្វើទារុណកម្មឥតឈប់ឈរ។ ជាធម្មតា ម៉ោងពេលថ្ងៃត្រង់ គឺជាម៉ោងភ្លឺបំផុតនៃថ្ងៃ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនោះ ភាពងងឹតបានចាប់ផ្តើមចុះមកលើផែនដីនៅពេលថ្ងៃត្រង់។ ធម្មជាតិខ្លួនឯងមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងទិដ្ឋភាពនោះបានដកពន្លឺចេញ ហើយផ្ទៃមេឃប្រែជាខ្មៅ។ ភាពងងឹតនេះបានជះឥទ្ធិពលភ្លាមៗទៅលើអ្នកមើល។ គ្មានការជេរប្រមាថ និងមើលងាយទៀតទេ។ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមដើរចេញដោយស្ងៀមស្ងាត់ ដោយទុកឲ្យព្រះគ្រីស្ទនៅម្នាក់ឯងដើម្បីផឹកដល់ជម្រៅជ្រៅបំផុតនៃសំណល់នៃទុក្ខវេទនា និងការអាម៉ាស់។
នេះត្រូវបានបន្តដោយភាពភ័យរន្ធត់ខ្លាំងជាងមុន ព្រោះជំនួសឱ្យការរួបរួមដ៏រីករាយជាមួយនឹងព្រះ នោះមានការយំសោកនៃទុក្ខព្រួយ។ ព្រះគ្រីស្ទបានរកឃើញថាទ្រង់ត្រូវបានបោះបង់ចោលទាំងស្រុងដោយមនុស្ស និងព្រះ។ សូម្បីតែថ្ងៃនេះ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «ព្រះនៃទូលបង្គំ ព្រះនៃទូលបង្គំ ហេតុអ្វីទ្រង់បានបោះបង់ចោលទូលបង្គំ?»។ នាំមកនូវភាពភ័យរន្ធត់។ ជាក់ស្តែង មានរឿងមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានរារាំងពីព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវ ក្រែងទ្រង់មិនអាចទ្រាំទ្របាន។ នោះគឺជាសេចក្តីពិតដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចបានមករកព្រះគ្រីស្ទតែនៅក្នុងម៉ោងចុងក្រោយនៃភាពងងឹតប៉ុណ្ណោះ។ កាលព្រះអាទិត្យដកពន្លឺចេញ នោះវត្តមានរបស់ព្រះក៏ត្រូវដកចេញដែរ។ មុនពេលនោះ ទោះបីជាពេលខ្លះត្រូវបានគេបោះបង់ចោលមនុស្សក៏ដោយ ទ្រង់តែងតែមានទំនុកចិត្តចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ សូម្បីតែព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលទ្រង់ ទោះបីមួយភ្លែតក៏ដោយ។ ហើយហេតុផលគឺច្បាស់៖ នៅពេលនោះ អំពើបាបនៃពិភពលោកជាមួយនឹងភាពលាក់កំបាំងរបស់វាបានមកលើព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានក្លាយជាអំពើបាប; ដ្បិតទ្រង់បានធ្វើឲ្យទ្រង់មានបាបជំនួសយើងរាល់គ្នា ដែលមិនស្គាល់បាបសោះ។ ដើម្បីឲ្យយើងអាចត្រូវបានបង្កើតជាសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះក្នុងទ្រង់ (២កូរិនថូស ៥:២១)។ នៅទីនោះ យើងមានចម្លើយចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងដោយការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើបាបសម្រាប់យើង។ ទ្រង់បានយកមកលើទ្រង់នូវអំពើបាបនៃពិភពលោក រួមទាំងរបស់អ្នក និងរបស់ខ្ញុំ។ ព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់បានភ្លក់សេចក្តីស្លាប់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប (ហេព្រើរ ២:៩)។ ដូច្នេះ ទ្រង់បានទទួលការជំនុំជំរះដែលធ្លាក់មកលើអំពើបាប។ នៅពេលដែលទីបញ្ចប់ជិតដល់ទីបញ្ចប់នៅថ្ងៃនោះ ការបាត់បង់ឈាមបានធ្វើឱ្យស្រេកទឹកដែលហួសពីការពិពណ៌នា។ ព្រះយេស៊ូស្រែកថា៖ «ខ្ញុំស្រេក»។ អ្នកដែលព្យួរលើឈើឆ្កាងបានស្រេកទឹក។ ទ្រង់គឺជាអង្គតែមួយដែលបំពេញការស្រេកទឹកនៃព្រលឹងយើងឥឡូវនេះ—ប្រសិនបើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹក (យ៉ូហាន 5:21)។ ពេលវេលាចុងក្រោយបានមកដល់ ព្រះគ្រីស្ទបានឱនក្បាលទ្រង់ដោយសុគត ដោយមានបន្ទូលថា «វាចប់ហើយ! ការសង្គ្រោះត្រូវបានបញ្ចប់។ វាគឺជាសេចក្ដីសង្រ្គោះ មិនមែនជាការងារដែលរកបានដោយអំពើបាប ការធ្វើធម្មយាត្រា ឬតមអាហារនោះទេ។ សេចក្ដីសង្រ្គោះគឺជាកិច្ចការដែលបានបញ្ចប់ជារៀងរហូត។ យើងមិនចាំបាច់បំពេញវាដោយការខិតខំរបស់យើងផ្ទាល់នោះទេ។ គ្មានអ្វីត្រូវធ្វើទៀតទេ ប៉ុន្តែត្រូវទទួលយក។ មិនចាំបាច់តស៊ូ និងនឿយហត់ទេ ប៉ុន្តែត្រូវទទួលយកអ្វីដែលព្រះបានរៀបចំដោយស្ងៀមស្ងាត់ថាជាគ្រឿងបូជាគ្មានកំណត់។ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតដើម្បីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបីថ្ងៃមួយយប់ក្រោយមក ក្នុងជ័យជម្នះដ៏រុងរឿង ដើម្បីកុំឲ្យសុគតតទៅទៀត។ ដូច្នេះ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ដោយសារខ្ញុំមានជីវិត នោះអ្នករាល់គ្នាក៏នឹងរស់ដែរ (យ៉ូហាន ១៤:១៩)។
ព្រះទ្រង់បានធ្វើអ្វីទាំងអស់ដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីនាំឲ្យអ្នកមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ទ្រង់បានបង់ថ្លៃពេញលេញនៃការដាក់ទោសសម្រាប់អំពើបាបរបស់អ្នក។ ឥឡូវនេះ វាដល់វេនអ្នកក្នុងការទទួលយកទ្រង់ហើយ។ ព្រះទតឃើញគំនិត និងព្រលឹងរបស់អ្នក។ គាត់ដឹងពីគំនិតរបស់អ្នកទាំងអស់។ បើអ្នកចង់ទទួលយកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដោយស្មោះ ចូលទៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានកើតជាថ្មី។ អ្នកនឹងក្លាយជាកូនរបស់ព្រះ ហើយព្រះនឹងក្លាយទៅជាបិតារបស់អ្នក។ តើអ្នកនឹងទទួលយកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឥឡូវនេះទេ ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់បានធ្វើដូច្នេះទេ?
១៧៩ - ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។